Ben Tiggelaar is de vaste columnist van tijdschrift De Zaak. Hij is schrijver en trainer, met als doel: mensen te helpen hun dromen om te zetten in actie. Hij werkt vanuit eigen praktijkonderzoek, met veel gevoel voor entertainment en een gedegen achtergrond in gedragswetenschap.
(Haarlem, 14 oktober 2009) – Beukende regen
“Jeetje, dat hadden we niet verwacht. Je kunt elkaar nauwelijks verstaan nu het regent.” Het was een origineel idee: een congres in een tent op het speelveld van een oud voetbalstadion. Uiteindelijk loopt het hele programma meer dan een uur vertraging op. Telkens als de regen hard op het tentdoek beukt, moet de zaak worden stilgelegd. Apatisch luisteren tweehonderd bezoekers naar het kletsnatte geroffel.
Een paar maanden later probeert een ander bedrijf op dezelfde manier origineel te zijn. Ook een tent, nu in het open veld op een afgelegen plaats. Er staat minstens windkracht 9 à 10 die dag. De feesttent van het bedrijf van ruim twintig bij veertig meter staat als een gek te schudden. Het kunststof tentdoek klappert zo hard dat we elkaar nauwelijks kunnen verstaan en de stalen buizenconstructie maakt het geluid van een kudde koeienbellen.
Ik had nog gewaarschuwd. Als het heel hard regent dan versta je elkaar niet. Nou ja, regenen doet het niet, dat klopt. Maar als deze zuidwesterstorm onder het tentdoek komt, vliegen we gratis naar Finland.
Zweetlucht
“Ja. Sorry. Ik weet het. Maar ik sta hier nu met de kinderen, moet een lezing geven en kan die stomme boot niet op… Ja. Heel vervelend. Héél vervelend!”
De man naast mij staat zwetend te bellen. Hij is een van de andere sprekers tijdens het congres dat – origineel – plaatsvindt op een veerboot die tijdelijk aanlegt in Nederland en na het evenement weer terugvaart naar Engeland. Om de een of andere maritiem-juridische reden moeten we allemaal ons paspoort laten zien. Dat heeft hij niet bij zich. En daarom belt hij nu zijn vrouw. Correctie: zijn ex-vrouw. Ze zijn net gescheiden, hij zou vandaag de kinderen meenemen, zij is op haar werk en moet nu zijn paspoort uit zijn woning halen en die naar de haven brengen.
Als uiteindelijk iedereen aan boord is – veel te laat, want er zijn nog veel meer paspoorten vergeten – worden we naar de bioscoopzaal gedirigeerd. Die ziet er niet veel anders uit dan de gemiddelde bios in Winschoten. Met dit verschil dat hij nog ruikt nog naar het zweet van 250 Britse toeristen. Als extra beloning voor alle moeite om een unieke locatie te vinden.
Koude rilling
Origineel. Bij dit woord trekt er altijd een koude rilling over mijn rug. We willen te graag origineel zijn. Probleem is dat bij gebrek aan een origineel product of een origineel verhaal, het vooral de vorm is die wordt opgepimpt. Dus trekt er bij ondernemers- en managementbijeenkomsten al jaren een stoet aan werkloze jongleurs en acteurs voorbij en wordt een goed uitgeruste theaterzaal alom saai gevonden. Ook de locatie moet origineel zijn.
Met originaliteit op zichzelf is niets mis. Maar dan moet die originaliteit wel klantgericht zijn. Dan moet de klant wel het gevoel hebben dat hij iets verrassend positiefs beleefd en niet iets verrassend rampzaligs.
Klanten wantrouwen een teveel aan zang en dans. Ook wanneer je wél een goed verhaal hebt, maar het te origineel wilt verpakken, roept dat argwaan op.
Misschien hebben we de afgelopen jaren te veel originaliteit gezien en verlangen we stiekem naar vroeger. Ook als het om ondernemersbijeenkomsten gaat. Een authentiek verhaal van iemand in een saai pak. Broodjes met melk als lunch. En als het dan écht feest moet zijn: bitterballen na afloop. Heerlijk onorigineel. Met mosterd.”
