Toen
Standplaats: Loods van 300 m2 op het Zeeburgerpad, Amsterdam
Ondernemers: Caroline van der Lande en Nikki Wiesman
Medewerkers: 8
Klanten: 100 bedrijven in de Randstad, 4000 lunches per week
Nu
Standplaats: Bedrijfspand van 1500 m2, in Duivendrecht
Ondernemers: Caroline van der Lande en Nikki Wiesman
Medewerkers: 20 fulltime, 30 flexibel
Klanten: 250 bedrijven in de Randstad, 3000 lunches per dag
Ambitie: over 3 jaar 10.000 lunches per dag
‘Onze lunch maakt medewerkers blij’
Lunchkistjes met vers brood van de bakker, huisgemaakte salades en ambachtelijke scharrelkipfilet, volledig samengesteld op basis van de voorkeuren van jouw personeel… Met dit concept speelt de Buurtboer sinds 2010 in op de trend van bewuste voeding. Al zul je in het kistje niet snel een goji-bes of spelthavermoutwafel tegenkomen. “Ons motto is de bedrijfslunch waar iedereen blij van wordt. Er zijn meestal weinig medewerkers die superfoods willen,” legt Caroline uit. “Als je voor individuele medewerkers een pak havermout of een speciaal brood inkoopt, wordt zo’n lunch kostbaar. Doordat wij in grotere aantallen inkopen bij lokale leveranciers, kunnen we de lunch goedkoper aanbieden.”
In het begin moesten Caroline en Nikki soms nog ‘s ochtends in de auto springen om brood te halen, omdat de bakker vier broden te weinig vond om te komen bezorgen. “Dan leg je erop toe. Het eerste jaar konden we ons geen salaris veroorloven, we leefden van spaargeld. Dat was verhelderend, ik neem een luxe levensstijl nu niet meer voor lief,” vertelt Caroline, die hiervoor werkte bij grote bedrijven als Heinz. “Het geeft zoveel meer energie om bezig te zijn met iets waar je echt in gelooft! In mijn geval: mensen blij maken met gezonde voeding.”
| Wil jij je personeel ook blij maken met een Buurtboer-lunch? De Zaak heeft een unieke aanbieding: 30 procent korting op een proefweek. Ga naar http://www.debuurtboer.nl/contact en gebruik actiecode DEZAAK2015. |
Medewerkers
Salaris konden ze zich niet veroorloven, maar toch namen Nikki en Caroline al snel personeel aan. “Ons motto is al vanaf het begin We’ve got to be on the business, not in the business. We kunnen niet groeien als we zelf de hele dag kistjes inpakken. Vlak nadat het artikel in De Zaak in 2012 uitkwam, hebben we Fleur aangenomen als algemeen directeur. We waren pas twee jaar bezig,” vertelt Caroline. “Ons team voert uit, wij denken in grotere lijnen na over groei.”
En het werkt: het klantenbestand van de Buurtboer is sinds 2012 met 150 procent gegroeid. “Dat danken we in de eerste plaats aan ons geweldige personeel,” zegt Caroline. “Het zijn stuk voor stuk goede matches. Aan de ene kant is dat geluk, anderzijds komt doordat we onze kernwaarden duidelijk voor ogen hebben. Als je bij de Buurtboer werkt moet je resultaatgericht en eerlijk zijn. Daarnaast moet je een bepaalde kwaliteit van leven belangrijk vinden. Er werkt hier niemand die alleen maar broodjes kroket eet en doorwerkt tot twaalf uur ‘s nachts, bij wijze van spreken.”
De ondernemers zorgen ook goed voor hun eigen medewerkers. Het hele Buurtboer-team luncht ‘s middags samen en dan staan uiteraard eigen producten op tafel. Om vijf uur is het tijd voor de gezamenlijke yogasessie op kantoor.
Afstand nemen
Hoe dol ze ook zijn op hun team, twee dagen in de week zijn de ondernemers niet in hun bedrijfspand te vinden. Caroline en Nikki zitten dan ieder apart of samen in een koffietentje. “Op een andere plek kunnen we beter uitzoomen en nadenken over groei. Door afstand te nemen hebben we de afgelopen jaren goede keuzes kunnen maken. Vooral focussen was belangrijk. We variëren telkens met producten, maar onze klant is dezelfde gebleven.”
Wie de klant is, daar heeft Caroline een duidelijk beeld van. “De ondernemer die het net als wij belangrijk vindt dat zijn medewerkers blij worden van de lunch. Meestal zijn het bedrijven die veel verwachten van personeel. Bijvoorbeeld vormgevingsbureaus die willen dat hun ontwerpers om vier uur nog steeds creatief zijn.”
Van concurrentie heeft de Buurtboer sinds 2012 weinig te duchten gehad. “Een paar hebben het ook geprobeerd, geen van alle heeft het gered. In de opstartfase stuit je immers op een hoge drempel: in je eentje red je het niet om voor al die bedrijven dagelijks lunch te verzorgen. Je moet het met een team met verschillende expertises doen.”
Hieronder lees je het stuk uit 2012, toen de Buurtboer voor het eerst in De Zaak stond:
‘Ik zocht iets… en Caro hád iets!”
Nikki Wiesman over Caroline van der Lande:
“Caro is een creatieve chaoot, die duizend ballen tegelijk in de lucht houdt. Dus gaat er wel eens wat mis. Staan we bij een afspraak,wordt ze gebeld door haar man dat ze zijn huissleutels bij zich heeft. Moet ze die eerst terugbrengen. We hebben er samen veel lol om.
Caroline bedenkt het ene idee na het andere, ze buitelen als het ware over elkaar heen. Ik ben meer van de grote lijnen, van vooruit kijken en groeien. De kost gaat voor de baat uit. Caroline vindt dat wel eens lastig, die heeft liever dat het geld al binnen is voor we het uitgeven. Toch worden we het altijd eens over investeringen in De Buurtboer. Juist omdat we allebei op een andere stoel gaan zitten, komen alle argumenten in een discussie aan bod. Ons gezamenlijke motto is: ‘We have got to be on the business, not in the business’. We kunnen niet groeien als we zelf de hele dag kistjes inpakken of de goede mosterd uitzoeken.
Ik kwam net terug van een wereldreis over het zuidelijk halfrond toen ik Caroline tegenkwam op een terras, hier in Amsterdam. We zijn al vriendinnen sinds onze studententijd in Groningen, dus we kletsten bij over onze wederzijdse avonturen. Caro had haar baan opgezegd en was al bezig met het businessplan voor De Buurtboer. Hartstikke stoer, toch? Ik wist zelf pas na mijn reis dat ik zelf ondernemer wilde worden, in de foodbusiness. Ik was geïnspireerd door het koken met ingrediënten die er op lokale marktjes te vinden waren, niks uit pakjes en potjes. Ik las boeken als ‘You are what you eat’ en zag dat ze bijvoorbeeld in Australië al veel verder waren op het gebied van ‘organic food’. De klik was er dus meteen: ik zocht iets … en Caro hád iets. Daarna hebben we de plannen voor De Buurtboer gezamenlijk verder uitgewerkt. Ik werkte er in het begin nog drie dagen bij, want ik was compleet blut na de reis. Caroline dacht aanvankelijk aan tasjes met verantwoorde, lokaal geproduceerde producten voor particulieren, maar dat zijn uiteindelijk kistjes met lunchproducten voor bedrijven geworden. Het abonnementenmodel biedt gegarandeerde inkomsten, daar kun je mensen op aannemen en op inkopen. Elke klant erbij is extra omzet.
Toen we het samen goed hadden uitgedacht, zijn we begonnen met een pilot, gewoon op basis van een mailtje in ons eigen netwerk. Dat lukte, want er waren genoeg mensen die het ons echt gunden. Maar: we moesten onszelf natuurlijk wel bewijzen. Zo konden we snel zien waar de kinderziektes zaten. Dat deden we vanaf onze eerste locatie, op één hoog in de PC Hooftstraat. Anti-kraak hoor! We tilden toen nog wel zelf de kratjes appelsap de trap op.We zijn inmiddels twee keer verhuisd naar een grotere locatie, eerst naar de Veemarkt en onlangs naar het Zeeburgerpad. Die locaties zoek ik, beetje netwerken, beetje babbelen links en rechts en loeren op kansjes. Dat vind ik leuk om te doen. Het grappige is dat ik bij locaties veel beter door de chaos heen kan kijken dan Caro. Zo heb ik privé net een huis gekocht in Haarlem. Een echte opknapper. Daar moet Caroline dan weer helemaal niet aan denken!”
Caroline van der Lande over Nikki Wiesman:
“Nikki is heel naturel in de omgang. Frank en vrij, en goedlachs. Ik ontmoette haar bij AIESEC in Groningen, een internationale studentenvereniging die studenten naar het buitenland uitzond. Na afloop van de wekelijkse meetings deden we dan nog een drankje met z’n allen. Bij Nikki in de buurt is altijd gezelligheid. Ze heeft de lach aan haar kont hangen. Zij studeerde fiscale economie en ik psychologie, en we zaten wel allebei bij Vindicat, maar niet in dezelfde jaarclub. Dat we uiteindelijk allebei via allerlei banen in de marketing en in de foodsector zijn terechtgekomen en nu samen ondernemen in De Buurtboer is best wonderlijk, maar vooral ook heel leuk!
Na de studie trokken we allebei naar Amsterdam. Dan spraken we wel af om bij elkaar te eten, maar veel vaker dan vier of vijf keer per jaar kwam het er niet van. Het was altijd zo gezellig dat we dachten ‘dat moeten we vaker doen!’, maar ja. Ik werkte in die tijd bij Heinz en was daar verantwoordelijk voor de droge soepen en de bakproducten. Ik heb het er onwijs naar m’n zin gehad, maar de producten die ik aan de man bracht strookten helemaal niet met wat we thuis eten. Ik struinde in het weekend vaak de halve stad af, kocht lokale producten bij kleine kraampjes en winkeltjes: verantwoord, gezond en bewust gevarieerd. Sinds ik mijn ouderlijk huis heb verlaten, kook ik al vegetarisch. De doelgroep waarvoor ik bij Heinz de marketing deed, stelde ik me stiekem voor als vrouwen met auberginekleurig haar, dol op gevriesdroogd eten. Daar paste ik zelf dus helemaal niet bij …
Door de confronterende vragen van mijn vriend, nu mijn man, wist ik dat ik zelf ondernemer wilde worden. Hij was het al, en ik zag welke vrijheid hij had, maar ook welke drive. Het geeft zo veel meer energie als je iets doet waar je in gelooft, waar je echt achter staat. Dus heb ik m’n baan opgezegd en ben de plannen voor De Buurtboer gaan uitwerken. Ik wist meteen dat ik het businessplan het liefst met iemand samen van de grond wilde tillen. Voor ik Nikki trof in het café, na haar wereldreis, had ik ook al wel met een paar mensen gesproken. Met geen van hen was er een klik.
Met Nikki wel, maar zelfs als je goede vriendinnen bent, weet je natuurlijk niet of je ook goed kunt samenwerken. Ze heeft met al haar pragmatische enthousiasme het concept voor De Buurtboer helpen uitwerken. Aanvankelijk investeerde ze twee dagen, want er moest wel brood op de plank, maar al snel waagde ze de stap en stapte er ook fulltime in. Ik had wat spaargeld, zij leende haar deel en we zijn aan de slag gegaan. Nikki is helemaal niet bang aangelegd, die is vol vertrouwen dat alles op zijn pootjes terechtkomt. Daardoor neemt ze bij mij ook alle twijfel weg.
Niet door dwingend te zijn, maar met overtuigingskracht. Door onze combinatie van daadkracht en creativiteit hebben we zo snel kunnen groeien. We doen inmiddels (2012 red.) meer dan vierduizend lunches per week, en zijn zelfs in Amsterdam nog lang niet uitgegroeid. Daarna lonken de andere grote steden. Misschien een franchiseformule … wie weet?”
