Het gesprek verloopt via videobellen, zoals tegenwoordig gebruikelijk in de anderhalvemetermaatschappij door beperkende maatregelen tegen de verspreiding van het nieuwe coronavirus.
Zowel Stas’ oprichter André Stas als Coen Kampstra, partner van FARO, werken vanuit huis met zo’n 150 kilometer ertussen. Ze zijn nog nooit bij elkaar op kantoor geweest of zaten samen ergens rond de tafel en toch hebben deze ondernemers elkaar in meerdere opzichten gevonden.
Juist het afstand houden en gemis van fysiek contact waren de aanleiding. Coen: “Mijn collega-architect Kim is in verwachting. Terwijl het kindje in haar buik groeit, mag ze haar moeder met MS in een verzorgingshuis vanwege de coronamaatregelen niet meer bezoeken.”
De onmogelijkheid om elkaar vast te houden doet een beroep op de creativiteit van Kim, en haar collega’s. Zo ontstaat het idee voor een knuffelscherm. Om tot een werkend prototype te komen deelt Kim medio april een schets op LinkedIn. ”We kunnen wel wat verzinnen”, grapt Coen over de ontwerpvaardigheden van architecten, “maar niks maken.”
“Om samen te werken moet je durven vertrouwen.”
Supermarkt in Israël
In Eindhoven is Stas dan net bezig met iets nieuws: ‘barrièreschermen’. “De export van ophangsystemen stortte door de coronacrisis in”, legt André de reden uit. “In Israël, waar corona eerder uitbrak, signaleerde collega Jeroen in maart plexiglas spatschermen bij zijn lokale supermarkt: zouden we daar goede ophangoplossingen voor kunnen maken?” Stas besloot de schermen er ook bij te leveren.
Toen een kennis het bericht van Kim met hem deelde, reageerde André meteen. “Ik heb toegang tot materiaal, de kennis en de mensen om het te maken.” Tussen de vele reacties sprong die van André eruit.
Coen weet waarom: “Hij reageerde snel, enthousiast én concreet met zijn telefoonnummer.” Nog datzelfde weekend volgde een online brainstorm. De eerste van vele virtuele sessies en contactmomenten via mail, Live, Teams en WhatsApp voor ‘als er echt even snel geschakeld moest worden’ tussen Lisserbroek, Eindhoven en Israël.
Testen en de praktijk
Tot er -na wat experimenteren- een prototype was. De zorgorganisatie voor mensen met lichamelijke en/of chronische aandoeningen van Kims moeder was in eerste instantie terughoudend.
Opnieuw bood een reactie op LinkedIn uitkomst: Floriaan, een zorginstelling in Bladel, had de primeur van het knuffelscherm in de praktijk.
Het ging niet meteen overal goed, zo bleek bij een woonzorgrelatie van FARO, waar de bewoners met dementie het niet goed konden begrijpen. “Zo leer je waar en wanneer iets wel en niet werkt”, noemt Coen een voorbeeld van wat ze al doende ontdekten.
“Als het over geld moet gaan, dan komen we daar ook uit.”
Tien schermen zijn inmiddels geleverd, geplaatst en in gebruik op verschillende locaties. AST Holland, een asbestsaneringsbedrijf, levert de lange handschoenen, die op de manchetten zijn gemonteerd en Coverworks, een specialistische zeilmakerij het doek in het midden. Het in een deurpost te monteren scherm kan na schoonmaken door verschillende mensen gebruikt worden.
“Volgende week leveren we er weer zestig”, weet André. “Ons doel was een werkend prototype”, reageert Coen nog bijna verwonderd. “Maar als we dat voor Kim en haar moeder konden waarmaken, waarom dan niet voor veel meer mensen?” Ze besloten tweehonderd schermen te maken en een crowdfundingactie op te zetten om zorgorganisaties van een gratis knuffelscherm te voorzien.
Verkoop zonder winstoogmerk
Zorgverzekeraar Menzis vond het initiatief zo sympathiek dat ze het scherm exclusief onder de aandacht van zorgorganisaties helpen brengen. Eerst wilden ze er tientallen weggeven, maar een gedoneerd scherm wordt niet altijd gebruikt, leerde de ervaring.
“Zorgorganisaties moeten het zelf willen”, zegt Coen. “Bovendien blijkt de verkoopprijs van 449 euro inclusief btw geen drempel te zijn.” Dus is er nu een website waarop de knuffelschermen rechtstreeks te bestellen zijn.
“We hadden er allebei meteen een warm gevoel bij.”
Die verkoopprijs dekt de productiekosten. “We hoeven er niet aan te verdienen”, legt André uit waarom ze dit pro deo doen. “We hadden er allebei meteen een warm gevoel bij. Het past bij deze tijd.” Coen knikt: “Het is fijn om op deze manier iets te kunnen betekenen. Daar hoeft geen geld tegenover te staan; iets goeds doen en wat publiciteit is genoeg.”
Vanaf het eerste contact zaten ze op deze zelfde lijn. “Je moet durven vertrouwen”, verklaart Coen dat ze geen afspraken maakten maar ‘gewoon’ besloten samen te werken. “Om dat als onderneming te kunnen doen”, beseft en erkent hij, “moet je wel een stabiele basis hebben.”
Taken verdelen, krachten bundelen
Gaandeweg ontstond er een logische taakverdeling tussen Stas en FARO. “Onze mailbox liep vol met reacties en vragen”, geeft Coen een voorbeeld. “Die moesten wij dan screenen en verdelen.”
Nu pakt Stas direct alles op rondom bestelling en productie, zonder dat wij in de weg lopen van waar zij verstand van hebben.” De productietijd bij Stas bedraagt circa anderhalf uur per scherm plus transport. “Vooral het toeleveren van materiaal vraagt het nodige regelwerk”, legt André uit. “Zeker in coronatijd.”
FARO heeft de promotie wat meer naar zich toe getrokken door “daarvoor wat PR-budget en menskracht in te zetten.” Beide ondernemers weten elkaars kunde goed te benutten.
Qua type business en aard van ondernemen verschillen ze sterk. Dat blijkt juist een kracht; ze vullen elkaar aan. Waar een architectenbureau langlopende projecten kent, is Stas gewend aan kortcyclisch werken, snel schakelen en acteren. “Dat vinden wij leuk, ja”, beaamt André. “We hebben snel die site gebouwd en filmpjes gemaakt.”
“We hoeven er niet aan te verdienen. Iets goeds doen en wat publiciteit is genoeg.”
Coen ziet in André ‘een ondernemer in de klassieke zin van het woord’: “Hij ziet een kans en pakt die ook. Ik ben ondernemer geworden omdat het een goeie manier is om als architect te werken. We houden van ontwerpen en iets goeds maken. Het knuffelscherm 2.0 was waarschijnlijk nog beter geweest”, veronderstelt Coen. “1.0 is een imperfect product, maar … het is er wel! Zonder de samenwerking met Stas was het er niet geweest.”
| André Stas (51) | Coen Kampstra (46) |
|---|---|
| Samen met zijn broer Rien richtte André Stas hun bedrijf in 1995 op. In Eindhoven produceren ze een scala aan ophangsystemen voor foto’s, kunst en andere wanddecoratie voor particulieren, musea, bedrijven en instellingen. Stas exporteert naar ruim vijftig landen. Veel producten zijn TUV-gecertificeerd en meer dan twintig producten zijn gepatenteerd of kregen anderszins erkenning. Bijvoorbeeld met de gouden medaille op de internationale uitvindersbeurs in Geneve of opname in de MKB Innovatie Top 100. In 2013 kregen de broers er een zusteronderneming bij in gordijnrailsystemen, Goelst in Ede. | Coen Kampstra, afgestudeerd aan de TU Delft, is een van de vier partners/eigenaren van architectenbureau FARO met een vestiging op Landgoed de Olmenhorst in Lisserbroek en in Arnhem. Hij bouwt liever geen icoon voor een enkeling, maar iets goeds in relatie met de omgeving en als bijdrage aan het levensgeluk van velen. ‘Want als je niet voor mensen bouwt, voor wie dan wel?’ Het bureau past vijf circulaire ontwerpprincipes toe als ondertekenaar van het Manifest Circulaire Architectuur. Het werk van FARO is door heel Nederland te zien in grote steden maar ook van Texel, Tiel tot Twello. |
| Ondernemersmotto: “Je moet het als team doen.” | Ondernemersmotto: “Samen werken naar het mooiste.” |
Vooruitkijken en meenemen
De architect kijkt terug op zes, zeven hectische weken. “Van mij mag het bij die tweehonderd schermen blijven. Ik hoop dat COVID-19 dan weer voorbij is.” André ziet voorlopig nog geen einde komen aan de beperking van fysiek contact in de anderhalvemetermaatschappij.
“Dan hebben we een commercieel model nodig”, kijkt hij hardop denkend vooruit, “zodat we er wel iets aan overhouden.” De hele samenwerkervaring heeft beide ondernemers het vertrouwen gegeven, dat als het over geld moet gaan, ze daar ook wel uitkomen.
Nieuwe gezamenlijk projecten staan niet in de planning, maar sluiten ze beiden ook niet uit. “FARO is een persoonlijk bedrijf. We werken graag met leuke mensen samen”, doelt Coen op de contacten met Stas. “Daar ga ik graag mee door. Bovendien doen we wel vaker een anders dan anders project.
Stas maakt iets wat in onze gebouwen kan hangen”, zoekt hij naar aanknopingspunten tussen een architectenbureau en een producten-leverancier van ophangsystemen. André praktisch: “De gezamenlijke brochure is er, dus wellicht kunnen we samen iets in de zorg doen.”
Wat hen als ondernemers het meeste bijblijft van het knuffelschermavontuur? “Hoe je in nood, als je de situatie door de coronacrisis zo mag noemen, naar elkaar toetrekt. Hoeveel er dan kan”, verwoordt André hun ervaring.
“Bijzonder hoe snel we kunnen schakelen, hoe de samenwerking loopt, terwijl we elkaar nog nooit in het echt gezien hebben. Het zal geen commercieel prachtverhaal worden, maar we hebben samen wel iets nieuws en waardevols op de markt gezet.”
Kim, haar moeder en het knuffelschermmoment:
