DGA-pensioen is meer dan een balanspost

DGA-pensioen

Het DGA-pensioen mag dan qua omvang een bescheiden aandeel hebben in de Nederlandse pensioenmarkt, het is in het nabije verleden wel een belangrijke bron van inspiratie geweest voor de vormgeving van het pensioenlandschap zoals we dat in 2011 kennen.

Door de ongekende veelheid aan wettelijke maatregelen waarmee het DGA-pensioen de afgelopen decennia vele jaren steevast “met ingang van 1 januari” werd geconfronteerd is het al lang niet meer te beschouwen als dé trendsetter en indirecte vormgever van de Nederlandse pensioenregeling.

Het grote pensioengenieten door de DGA behoort voorgoed tot het verleden.

Luxueus en goudgerand?

De veronderstelling dat bij een DGA-pensioen sprake is van een luxueuze en goudgerande pensioenregeling “die we allemaal wel zouden willen hebben” is, in het huidige pensioenklimaat waar versobering centraal staat, niet realistisch.

Merkwaardig is wel dat deze traditionele beeldvorming het DGA- pensioen met grote hardnekkigheid blijft achtervolgen.

Keuze maken

Wat bij het DGA-pensioen ook in 2011 nog steeds als een rots in de branding staat is de onvermijdelijke keuze waarmee iedere DGA in de pensioensfeer wordt geconfronteerd, en wel bij het treffen van “zijn” pensioenregeling.

De centrale vraag die hier zonder uitzondering moet worden beantwoord is: wordt het verzekeren, eigen beheer of wellicht een combinatie daarvan? Wat zijn de essentialia van beide pensioenmogelijkheden?

Eigen beheer

Anders dan men van mij zou verwachten wil ik niet met een lofzang op verzekeren beginnen, maar met het eigen beheer.

De keuze daarvoor wordt veelal ingegeven door de accountant die traditioneel “de spin in het web” is in zowel de financiële huishouding van de DGA als die van zijn vennootschap en daar ook vaak inkomsten uit genereert.

Het universele argument voor het voeren van eigen beheer is natuurlijk: het liquiditeitsvoordeel dat de vennootschap behaalt.

Verklaarbaar: er vindt feitelijk geen onttrekking aan het ondernemingsvermogen plaats met als direct resultaat een fraaie fiscale aftrek- annex balanspost “pensioenverplichtingen”. De middelen in de vennootschap blijven beschikbaar en kunnen in een dergelijke situatie geruisloos een andere bestemming krijgen, bijvoorbeeld voor investeringen.

Op zich is dit volstrekt legitiem en niets mis mee. Dus is bij eigen beheer toch sprake van “een loterij zonder nieten?”

Zwakte

Nee, de grootste kracht van eigen beheer legt tevens de grootste zwakheid bloot. De DGA is ook maar een mens die net zo goed als de “gewone” werknemer, werkzaam voor een grote onderneming kan worden geconfronteerd met arbeidsongeschiktheid, overlijden (ruim) voor de pensioengerechtigde leeftijd of juist veel ouder worden dan waar op grond van de statistische levensverwachting, waar bij eigen beheer van wordt uitgegaan, was gerekend.

Dit is de achilleshiel die in de dagelijkse praktijk als zonder meer bekend zou mogen worden verondersteld. Maar, anders dan in de lijn der verwachtingen ligt, is dat helaas ook in 2011 nog steeds niet het geval. Wellicht hangt dit samen de pensioenhectiek van alledag.

Het punt is dat als deze toch alledaagse en realistische risico’s niet zijn verzekerd, maar worden uitgevoerd in eigen beheer, loopt de onderneming een constant continuïteitsrisico loopt, zelfs nog in de periode dat een DGA van zijn welverdiend pensioen geniet.

De vraag die dan rijst is of het behaalde liquiditeitsvoordeel wel opweegt tegen de zwaard van Damocles-situatie waarmee DGA en diens vennootschap bij pensioen in eigen beheer worden geconfronteerd.

Verzekering

Met het sluiten van een relatief eenvoudige verzekering ter afdekking van het vooroverlijdensrisico of juist het langlevenrisico, ingetreden arbeidsongeschiktheid en niet te vergeten premievrijstelling bij arbeidsongeschiktheid kan de DGA en diens nabestaanden en last but not least de vennootschap veel ellende besparen.

Ik zie daar een belangrijke rol weggelegd voor de professionele verzekeringsadviseur.