Ben Tiggelaar is de vaste columnist van tijdschrift De Zaak. Hij is schrijver en trainer, met als doel: mensen te helpen hun dromen om te zetten in actie. Hij werkt vanuit eigen praktijkonderzoek, met veel gevoel voor entertainment en een gedegen achtergrond in gedragswetenschap.
(Haarlem, 9 februari 2011) – “Die man zit behoorlijk in de knoop met zichzelf.” En: “Nu heeft ‘t wel lang genoeg geduurd.” Twitter heeft de Nederlandse ondernemer in zijn greep. Vijf jaar geleden was het toppunt van moderniteit bij een congres dat je een sms kon sturen met een vraag voor een spreker. Nu streamen de ‘tweets’ realtime over het grote plasmascherm in de circustent in Zeewolde.
Ik zit midden in de zaal, tussen ruim 700 ondernemers, waarvan een deel probeert om de spreker die nu aan het woord is van het podium af te twitteren.
Met gekromde tenen kijk ik toe. Het grootste probleem van deze spreker is dat hij niet goed verstaanbaar is. Dat ligt niet aan hem. De aanwezige geluidsmensen hadden vooraf een goede soundcheck met hem moeten doen. Maar de maximaal 140-tekens waar een Twitterbericht uit mag bestaan, bieden geen ruimte voor dit soort nuances. Als het zo kort moet, dan winnen uitspraken als: ‘Gaap. Hoe lang nog tot lunch?’
Eigenlijk wil ik er op dit soort momenten graag iets van zeggen. Maar tegelijkertijd ben ik bang om voor ouderwets te worden versleten. En wanneer je als man de kritieke grens van veertig hebt overschreden, is dat nu eenmaal je grootste angst.
Voorstander of niet?
Bovendien ben ik er nog niet helemaal uit. Ben ik nu voorstander van dit soort nieuwe communicatie? Of ben ik ertegen?
Ik neig naar het laatste. Tijdens seminars, recepties en zelfs tijdens vergaderingen zie ik steeds meer mensen die drukker zijn met hun smartphone, dan met de wereld om hen heen. En waar de gemiddelde puber dit snel en onopvallend kan, zie je veel volwassenen de telefoon met gestrekte armen op leesbrilafstand houden en zich vervolgens minutenlang verliezen in de complexe menustructuren op hun lichtgevende schermpje.
Horkerige onzin
Bovendien valt me op dat veel dingen die beter onuitgesproken of ongepubliceerd hadden kunnen blijven, met hulp van nieuwe technologie opeens wel openbaar worden gemaakt. Zeker ook deze middag in Zeewolde.
Niet iedereen beschikt over het vermogen om interessante dingen te zeggen en in het verleden hielden veel van dit soort mensen zich aangenaam stil. Nu vliegt de horkerige onzin je digitaal om de oren.
Scherm uit
Vlak voor ik aan de beurt ben, neem ik een besluit. Als ik het podium opkom en begin aan mijn verhaal, loop ik naar het grote plasmascherm. Een ouderwetse aan- en uitknop aan de zijkant brengt de Twitter-stroom tot stilstand. In elk geval in deze zaal.
Het scherm gaat op zwart en het ondernemerspubliek klapt massaal. Ik ben opgelucht. Blijkbaar was ik niet de enige die zich ergerde aan de online proppengooiers. Blijkbaar leeft bij meer mensen de behoefte aan ouderwetse hoffelijkheid. Gelukkig maar.
De moderne telefoon mag dan ‘smart’ zijn, zolang de mensen die ‘m gebruiken geen uitblinkers zijn qua intelligentie en beschaving, is er wat mij betreft geen sprake van vooruitgang.
