Het H-woord en de compromiscultuur

Dat we van deze aftrek af moeten, staat al jaren vast. Elke rapportage over onze economische toestand wijdt een hoofdstuk aan de privé-schulden van de Nederlander… En welke dreiging die meebrengt voor onze economische stabiliteit.

Zo gaat dat, de koters willen koste wat het kost bij de snoeppot… Die 1 voor gedrag helpt daar niet aan…

Nederlanders zijn maniakale leners. En waarom? Op dit moment bestaat de kostprijs van een huis uit meer dan de prijs van bakstenen, leidingen en arbeid. De leencapaciteit van de potentiële koper én wat de verkoper nodig heeft om zijn aflossingsvrije molensteen te doen verdwijnen, bepaalt goeddeels de vraagprijs. De makelaar mompelt wat over “óók een stukje beleving” en zo houden koper en verkoper elkaar al jaren in een wurggreep.

En de kids liepen misselijk rond van het vele snoepen…

Wij verwenden onszelf jarenlang met een fijne subsidie op privé huisvesting. Het leidde tot veel eigen woningbezit. Dat was ook het doel. Iedere beweging richting een verminderde aftrek van hypotheekrente werd getorpedeerd door lobbygroepen en dreigende electorale verliezen. De kinderschaar jengelde gezamenlijk vanachter hun I-Phone en kreeg lang zijn zin. Je wilt de sfeer goed houden tenslotte…

Maar nu is het anders. De rente is nu zo laag dat die hypotheekrenteaftrek vaak niet eens zo heel veel meer bijdraagt aan het netto besteedbaar inkomen. De belastingplichtige moet een tikje dus kunnen incasseren. En zie, de slechte rapporten en het snoepje van de lage rente, geholpen door die voortdurende misselijkheid hebben de geestjes van de blagen gerijpt.

We zijn natuurlijk niet gek. Het moet uit de lengte of uit de breedte komen. Deze eerste stappen worden, zonder enige twijfel, gevolgd door een definitieve teraardebestelling van de aftrek van de hypotheekrente.
De markt accepteert de huidige huizenprijzen nog wel even. Het gaat ons economisch “naar den vleze” tenslotte. Maar een paar kleine tegenslagen en je zult zien dat de huizenprijzen zullen matigen. Jammer voor de verkopers, maar mogelijk beter voor de kopers en, met name, starters. Deze groep wordt namelijk geregeld “economisch buitengesloten” op deze markt. Laten we dit proces maar marktnormalisatie noemen.

En de koters? Die kwamen langzaam tot rust.

Bovenin de woningmarkt bevinden zich nog de ouderen. Een serviceflat vol. Zij hebben al jaren een huis. Hun leningen zijn wel zo’n beetje afgelost. Een huis zonder lening is, op grond van de “Wet Hillen”, belastingvrij bezit en dat wordt in die kringen op prijs gesteld.

Nu gaat deze specifieke vrijstelling eruit. Maar geopponeerd door de geest van omroep Max, 50+ én een inwoner van Diever met een VVD-verleden, vindt de regering dit stapje kennelijk eng. Die jongeren… die zijn niet zo georganiseerd tegenwoordig, want ze zijn lekker individualistisch opgevoed. Da’s mooi! Die ouderen weten echter nog wat een vakbond was en een demonstratie. Doodeng! Het wegnemen van de zogenaamde “Hillen-vrijstelling” leidt, bij een woningwaarde van € 300.000,– tot een jaarlijkse belastingdruk van, grofweg zo’n € 750,–. Een e-nor-me klap natuurlijk voor die arme oudere huizenbezitter! Deze groep heeft dan wel nagenoeg geen woonlasten, maar het moet niet op pesten gaan lijken. Jan Slagter en Henk Krol staan te trappelen om de revolutie uit te roepen.

Voor deze groep is daarom bedacht deze extreem zure appel te verdelen over dertig (30!) jaar. Een “geeltje” per jaar aan lastenverzwaring. In tegenstelling tot die groep jongeren van zojuist, staat wel vast dat tegen die tijd, “hún kiezen geen pijn meer doen”. Want als er één groep, blèrende voort, zijn zin weet door te drijven is het wel de groep mondige ouderen met bezittingen. Zo kent elke leeftijdsgroep een eigen, specifieke, benadering, maar naar het einddoel wordt zo langzaamaan toch toegelepeld.