Idioot
Het is in februari geen idiote dag als er ‘s ochtends om 6.30 uur wordt aangebeld door de man die de deuren in het gebouw hangt, om 7.00 uur de elektricien nog wat stevige punten op de i komt zetten, om 11.00 de man van de airco een lek komt repareren dat een dag tevoren door andere werklieden was veroorzaakt in een poging 25 vergeten sifons te plaatsen, om 13.00 de liftmonteur de lift onder handen neemt en je vier uur trappen laat lopen en als klap op de vuurpijl de tapijtlegger de losgelopen loper op de trap even voor de eeuwigheid komt vastzetten.
Scharnieren
En u denkt nu natuurlijk: dan ben je er wel binnen een dag vanaf. Maar zo werkt dat niet. Want de deurenman heeft de verkeerde scharnieren bij zich, de elektricien heeft voor twee van de tien zaken geen oplossing en komt er op terug (hij moet nog komen), de aircoman zou ook even drie roosters vervangen die de architect niet mooi genoeg vond, neemt helaas zes roosters van verkeerde afmetingen mee, maar beschadigt met zijn ruim vier meter lange ladder het stucwerk in het trappenhuis wel op drie plaatsen. Op de weg naar boven. Op de terugweg veroorzaakt hij er nog twee. En zegt na een rake opmerking van ons dan vriendelijk dat het allemaal de schuld van zijn baas is. Want die heeft geen korte ladders voor hem gekocht. Waarop wij zijn baas bellen. Die zegt dat zijn werknemer gek is geworden. ,,Hij zal het nooit leren.” Maar wie repareert nu die vijf gaten in het stucwerk?
Beroerd
De vloerbedekkingman legt de loper zo strak op de treden dat hij aan het einde een stukje van drie centimeter tekort komt. Het ziet er werkelijk beroerd uit. En dat vindt hij zelf ook. Maar hij komt terug…
Het is triest, maar bijna iedereen die iets komt maken, verziekt iets. We hadden een liftmonteur op bezoek die iets vaags kwam checken. Hij laat het plafond van de lift vallen, beschadigt twee panelen (levertijd twaalf weken!) en zit en passant ook nog even met zijn vingers aan onze goederenlift die door een andere leverancier was geleverd. ,,Dat is een kloteding”, zegt hij droogjes. Hij drukt op een paar knoppen en dan gaat twintig minuten lang een alarm af. “Ik zei toch dat het een kloteding was”. En weg was de monteur. Voor zijn komst was er niks aan de hand. Nu hadden we een beschadigde personenlift en een gillende goederenlift. We hebben de stop moeten omdraaien om de lift te laten zwijgen.
Tranen
De tranen staan soms in je ogen. Maar ze komen gelukkig allemaal terug, onze vaklieden. Een paar weken geleden klonk dat nog als een belofte. Nu is het een serieus dreigement. Er gebeuren dingen… Een voorbeeldje: We hebben in een van onze bruidssuites een waanzinnige powerdouche met twee regendouches vlak naast elkaar. Voor verliefden. Probleempje bij de douche was, dat de glazen deur niet netjes aansloot en via de glazen douchewand de badkamervloer zich vulde met water. Even Bob de Bouwer bellen, de projectleider van de bouwonderneming. Hij mocht proefslapen in die suite en zou het euvel zelf ondervinden. Bob stuurt er een paar dagen later enkele vaklui op af, wij zijn ondertussen als hotel geopend, maar houden onze populairste kamer leeg. Na een paar uur klussen, melden de mannen van Bob dat de klus is geklaard.
Toen wij ‘s avonds het resultaat bekeken, moesten we huilen én lachen. Er was een enorme waterkering gemaakt. Het zag er niet uit, maar er kwam geen water meer in de badkamer van de bruidssuite, dat was een zekerheid. Jammer alleen dat door die constructie de deur van de wc ernaast niet meer dicht kon. Detail. Het ging toch om de wateroverlast; niet om de wc-deur. Nu, weken later, is alles in orde. Wij vermoeden dat de mannen een afranseling van Bob persoonlijk hebben gekregen.
Toch zijn we ook gaan houden van al die bouwers en technische mensen die hebben meegeholpen aan ons hotel. Door hun handen is onze droom uitgekomen. En daar mogen zij en wij best trots op zijn.
