Nieuwe weg na heftig ongeval
‘Kroegbaas zijn is fantastisch. Maar… dit is ondernémen’
| Wie: Wilfred Jager (46) Nieuwe zaak: restaurant/bar Venue (2014), Utrecht Daarnaast: café De Stadsgenoot (2003) en café Jij & Wij (2009), Utrecht Adviseert: gewoon dóen! |
Was dit jouw droom?
“Op mijn zeventiende riep ik al dat ik een grote zaak wilde, omdat ik het mooi vind: veel mensen bij elkaar. En ik miste in Utrecht een totaalconcept waar je kunt eten, borrelen, dansen en naar live-optredens kijken. Januari 2014 zette ik mijn handtekening onder het huurcontract van dit pand.”
Een nieuw begin?
“Dit is voor mij de eerste zaak waar een restaurant in zit. Het is groter, ik moet duidelijker communiceren, sneller handelen. Het is niet meer zoals in café De Stadsgenoot. Dat je zelf even de kaarsjes aandoet of de muziek harder zet.
Tijdens Koninginnenacht 2013, voor Kroningsdag, heb ik een ongeluk gehad bij het aansteken van een barbecue voor café De Stadsgenoot. Een maand lang heb ik in het ziekenhuis gelegen. Een heftige periode, maar ik ben daardoor wel een rustiger persoon geworden. Het is niet zo dat ik vanwege het ongeluk deze tent ben begonnen, maar het heeft de manier waarop ik erin sta wel anders gemaakt. Ik laat me niet meer zo snel gek maken. Besef nu dat het leven komt zoals het komt en dat als je er iets aan kunt veranderen, je dat ook moet doen. Zo niet, dan moet je dat accepteren. Kun jij het ongeluk veranderen? Nee. Je druk maken heeft geen zin. Als je het loslaat, sta je een stuk relaxter in het leven.”
Wat levert loslaten nog meer op?
“Net als nu… (een van de medewerkers laat een glas omvallen, red.). Ik kan het gesprek stoppen en ingrijpen. Maar leren mensen daarvan? Nee. Ze moeten het oplossen. Door schade en schande ben ik wijzer geworden. Iedereen die begint, moet daarvan leren. Ik ook. Kroegbaas zijn is fantastisch. Maar Venue, dat is ondernémen.”
Blij met de aanpak?
“Die vraag moet je een ondernemer niet stellen. Dus nee, het kan altijd beter, mooier en sneller. Je mag nooit tevreden zijn, want dan ga je achterover hangen, inkakken.”
Trots?
“Meer dan! Succes of niet, het feit dat ik zo ver ben gekomen maakt me reuze trots. Zo is het gewoon.”
Van politieagent tot ondernemer
‘Laat mij maar af en toe jagen op stropers’
| Wie: Laurens de Groot (34) Nieuwe zaak: Skycap (2014), Rotterdam Was hiervoor: politieagent en milieuactivist Adviseert: niet té snel te groeien. ‘Verlies je concept en jezelf niet uit het oog.’ |
Een nieuw begin?
“Van huis uit ben ik geen ondernemer, ik kom uit de milieubescherming. Eerst als politieagent, later als activist. Ik heb in Afrika leidinggegeven aan een team dat stropers probeerde te stoppen door via drones hun activiteiten te filmen. Eerder hadden we dat geprobeerd met gewone camera’s, maar daarbij werden we gesnapt door bewakers. We hebben geluk gehad, zoiets kan in sommige landen verkeerd aflopen.
Omdat het succes van de eerste drone-opname in 2012 naar meer smaakte, heb ik Skycap opgericht, met als co-founder Steve Roest. We wilden drones inzetten voor luchtfotografie, milieu-inspectie en precisielandbouw. Een businessplan eromheen en we hadden de financiers vrij snel gevonden. Tot onze opdrachtgevers horen Nederlandse gemeenten, maar we hebben onlangs ook een Afrikaans reservaat geholpen. De neushoorns daar worden met uitsterven bedreigd; met warmtecamera’s hebben we stropers kunnen betrappen. De rangers kregen de data realtime door en konden zo een patrouille inzetten om hen te onderscheppen.”
Heeft het je veranderd?
“Aan de ene kant wel. Ik moet ineens commercieel denken, winst maken om aandeelhouders tevreden te houden en te investeren. Maar dat wil niet zeggen dat ik geen wereldverbeteraar meer ben. Commercie is niet per definitie fout: met geld beschermen we het milieu.”
Tevreden?
“Dat zou niet goed zijn, al gaan we echt lekker. We zijn een paar maanden bezig en al in vier landen actief. We willen snel expertise opbouwen en over een aantal jaren een van de marktleiders zijn.”
Hoe kijk je terug op het begin?
“Dan wél met tevredenheid. We hadden niet sneller kunnen gaan en nu moeten we dat zien vol te houden. Anderen merken ons op, we zijn verkozen tot The Next Entrepreneur 2014. Mensen die verstand hebben van bedrijfsvoering zeggen: je bent met iets moois bezig. En als ik dan nog af en toe naar Afrika kan gaan om stropers achterna te gaan, ben ik een gelukkig mens.”
Nog meer in ‘t vat?
“Amerika. Als de markt daar openligt en de regels commercieel drone-vliegen toestaan, gaan we erheen Verder zijn we aan het kijken naar manieren om met drones landmijnen op te sporen. Ieder jaar kosten die nog 300 mensen het leven.”
Dertig jaar oude droom wordt waar
‘Toen ik het contract tekende dacht ik even: OMG, wat heb ik gedaan…?’
| Wie: Karen de Vuijst (49) Nieuwe zaak: Conceptstore NYHAVN (2015), Haarlem Was hiervoor: communicatieadviseur bij een bank Adviseert: elke tien jaar het roer om! |
Was dit jouw droom?
“Het is wat ik altijd al wilde. Ik was begin 20 en fantaseerde met mijn vriendinnen over een groot pand met allerlei verschillende winkels onder één dak. De ene vriendin zou een kapperszaak beginnen, een andere meubels opknappen, een volgende droomde van haar eigen sieradenwinkel en ik wilde een hoek inrichten met koffie en zelfgebakken appeltaart. We waren destijds redelijk ver, een paar van ons hadden zelfs al een training bij de KvK gedaan. Maar uiteindelijk liep het stuk op geldgebrek. Nu, bijna dertig jaar later, blaas ik ons oude plan nieuw leven in. Ik open mijn eigen duurzame conceptstore waar ik onder meer meubels, sieraden en kleding verkoop én een workshopruimte en een espressobar run.”
Een nieuw begin?
“Ik werkte als communicatieadviseur bij een bank. Anderhalf jaar geleden maakte ik gebruik van een vertrekregeling. Mijn manager en ik waren het erover eens dat ik niet zou passen in de afdeling zoals die eruit zou gaan zien. Ik wilde mezelf herontdekken, via trainingen en workshops bij een outplacementbureau. Zo kwam de oude droom bovendrijven. Eerst wierp ik drempels op: geen geld, geen ervaring, geen zakenpartner. Maar uiteindelijk waagde ik de sprong. Mijn vriendinnen? Een van hen verkoopt haar duurzame sieraden in mijn winkel, de anderen helpen waar ze kunnen met verbouwen en meedenken. Maar een werknemer kan ik me nog niet veroorloven. Ik ben al blij als ik mezelf over twee jaar een salaris kan betalen.”
Eng?
“Op het moment dat ik mijn handtekening onder het huurcontract zette, dacht ik: o my god, wat heb ik gedaan? Maar het was een ontzettend gaaf pand in hartje Haarlem en ik heb goed kunnen onderhandelen over de huurprijs. Ik heb drie maanden om het klaar te maken voor de opening in april.”
Heeft het je veranderd?
“Vroeger vond ik netwerken vreselijk. Bewust heb ik een traject gevolgd bij een bureau dat juist uitgaat van de kracht van netwerken. De eerste keer dat ik een andere winkel in liep om een gesprekje met de eigenaar aan te knopen over het ‘hoe en wat’ van ondernemerschap vond ik doodeng. Nu stap ik gewoon op iemand af. Ik sta steviger in mijn schoenen. In tegenstelling tot twee jaar geleden heb ik alle vertrouwen. Ik voel me nog geen ondernemer, maar dat komt wel als ik voor het eerst iets verkoop. Dan hoor ik er helemaal bij.”
