“Ik ben een positivo”

Monique Bransen: “Duncan natuurlijk. Hij gaf een ijzersterk, loepzuiver optreden. Dat kon je van Madonna niet zeggen. Ik heb met afschuw geluisterd naar het nummer dat ze zelf zong. Ik vond het ook wel een beetje sneu, ze is ontzettend van haar voetstuk gevallen. De hele wereld kijkt, je krijgt er een miljoen voor en dan zing je zo vals als een kraai. Maar ik ben natuurlijk wel jaloers op dat lijf. Hard werken, veel trainen, je veel ontzeggen en geluk hebben dat je er op je zestigste nog zo uit mag zien.”

 

“Dan word ik natuurlijk weer serieus en kies ik voor de Europese verkiezingen. Daar moet het gebeuren qua afspraken en gezamenlijke doelstellingen voor veiligheid en milieu. Het Songfestival is goed voor de sociale statements, het saamhorigheidsgevoel, muziek verbroedert en dat soort gevoelens. Maar voor de echte samenwerking hebben we de politiek hard nodig.”

 

“Dat is overduidelijk de evolutie. Dat wist ik op m’n elfde al. Ik kom uit een katholiek nest, met een vader die als kind misdienaar was in de kerk. In het laatste jaar van de basisschool zag ik een film over het ontstaan van de wereld, een documentaire waar ik met open mond naar heb zitten kijken. Thuis kon ik de film woord voor woord navertellen aan mijn moeder en besloot mijn relaas met de boodschap dat ik vanaf nu niet meer naar de kerk wilde omdat ik niet meer in god geloofde. Dat vonden ze jammer, maar ze begrepen het ook. En ze accepteerden mijn besluit.”

 

Wie is Monique Bransen?

Monique Bransen is 57 jaar oud, getrouwd en heeft drie kinderen; een uitwonende dochter van 22 jaar en twee thuiswonende zoons van 18 jaar. En vergeet de Husky-hond Rosa niet. Samen met haar man heeft ze een uitgeverij in managementboeken: Haystack. “Dat is ook de reden dat ik geregeld op De Zaak te vinden ben. Ik volg daar ondernemers en bedrijven met interessante informatie voor ons of onze auteurs en deel dat dan weer. En ik post informatie over onze auteurs en boeken.” Bekijk het profiel van Monique in MijnZaak

 

“Daar kan ik niet tussen kiezen. Ik ben druk op beide platforms. De sociale media zijn niet meer weg te denken uit mijn werk, maar ook niet uit mijn persoonlijke leven. Voor de uitgeverij is het van belang dat ik via sociale media contact heb met lezers, en dat ik informatie deel over onze auteurs en hun boeken. Het laatste boek van Elja Daae –Super social – verwoordt precies het belang van sociale media voor bedrijven. Daar leef ik naar, daar werk ik mee.”

 

“Muziekstreamdienst. Ik heb geen vinyl meer. En ook geen platenspeler. Ik begrijp dat sommige mensen dat helemaal leuk, mooi en sfeervol vinden, maar ik heb er niets mee. Ik ben erg blij met het gemak dat diensten als Spotify – ik gebruik zelfs overigens Apple Music – mij biedt; alles wat ik mooi vind om te luisteren zit in mijn telefoon.”

 

“Ik neem het nieuws op allerlei manieren tot me, maar met name via de digitale krant, nieuwssites en online communities zoals De Zaak. Ik lees geen papier meer als het om nieuws gaat. Voor achtergrondverhalen is het ook voornamelijk de krant, maar via Blendle lees ik ook artikelen uit tijdschriften. Alles digitaal. Als ik in de tuin zit of op vakantie ben, vind ik een tijdschrift wel erg fijn. Kan ik ze soms van voor tot achter helemaal uitspellen. Maar dat gebeurt niet vaker dan enkele keren per jaar.”

 

“Geen van beide. Verschrikkelijke mannen, allebei. Grote ego’s die gevaarlijk zijn voor de wereldorde.”

 

“Ik ben nu zelfstandig en ik hoop dat ik dat altijd kan blijven. Hard werken, nooit zorgeloos, maar daar staat een heleboel vrijheid tegenover. Vrijheid om de projecten uit te voeren die je zelf gekozen hebt, om je eigen tijd in te delen, om alles te laten vallen als het nodig is om met een kind of de hond iets te doen. Maar vooral het feit dat de gedrevenheid die je hebt voor je werk niet verzandt in een log bedrijf, maar resulteert in mooie boeken en fijne relaties met collega’s, auteurs en andere zelf gekozen mensen. Mocht ik ooit nog in loondienst moeten werken, dan zal het een bedrijf moeten zijn waar ik als professional heel zelfstandig mag werken.”

 

“Je kunt prima je geld verdienen met een commercieel bedrijf en toch een sociaal-democraat zijn, met een groen hart zelfs.” – Monique Bransen

 

“Van beide wat. Ik neem graag het initiatief om iets aan te pakken, uit te denken of te organiseren. Ik kan ook prima volgen als iemand anders de organisatie verzorgt. Delegeren vind ik niet moeilijk, loslaten ook niet. Soms doe ik dat wellicht zelfs te veel, ga ik er te gemakkelijk vanuit dat de ander wel snapt wat de bedoeling is. Ik ga graag mijn eigen gang, daarmee ben ik geen leider, ook niet per definitie een dienaar, maar ik zorg er wel graag voor dat collega’s, auteurs, zakelijke relaties tevreden zijn met wat ik voor ze doe.”

“Ingewikkelde kwestie. Er worden aan beide zijden heel grote fouten gemaakt en is er veel agressie, maar de Palestijnen zijn natuurlijk al jaren de underdog. Het is een totaal ongelijke strijd. Ik heb vroeger nog in een kibboets gewerkt en heb een prima tijd gehad in Israël, maar dat was met name omdat het heerlijk was om zo’n tijd van huis te zijn en met andere jongeren een te gekke tijd te hebben. Destijds heb ik veel gelezen over de jodenvervolging en het ontstaan van Israel, en ik was daar toen helemaal vóór. Maar er zijn natuurlijk grote fouten gemaakt, de situatie is voor de Palestijnen ongelooflijk oneerlijk en ongelijk.”

 

“Een worsteling. Ik heb idealen voor een mooie wereld. Ik wil graag geloven in de goedheid van mensen, in de kracht van mensen en een sociale samenleving waarin het de bedoeling van iedereen is om goed te zijn voor elkaar. Helaas is dat een sprookje. Zelfs op heel kleine schaal is het niet reëel om uit te gaan van enkel goedheid, het dagelijkse nieuws toont dat. Ik houd er toch graag aan vast. Dus eerder een idealist dan een realist. In elk geval een positivo.”

 

“Ik lees meer managementboeken dan romans, maar dat heeft alles met mijn werk te maken. Aan romans kom ik weinig toe, alleen in de vakantie. Later, als ik oud ben, ga ik meer lezen.”

 

“Het milieu is uiteraard, als je het zo stelt, belangrijker. De Formule 1 is maar één keer per jaar en dus ik kan me helemaal voorstellen dat het voor de liefhebbers fantastisch is dat het evenement terug is in Zandvoort.”

 

“Links. Met een eigen zaak denken mensen al gauw dat je wel naar rechts gaat opschuiven, maar ik denk dat dat helemaal niet nodig is. Je kunt prima je geld verdienen met een commercieel bedrijf en toch een sociaal-democraat zijn, met een groen hart zelfs.”

 

“Als ik moet kiezen tussen deze twee, vind ik geluk in de liefde belangrijker dan een geslaagde carrière. Uiteindelijk is het de liefde tussen mensen, een partner, kinderen, familie en vrienden die je overeind houden in moeilijke tijden of waar je plezier en geluk mee kunt delen. Zoals Frank van Marwijk zegt in zijn nieuwe boek over relativeren – Doe niet zo moeilijk: Niemand zegt aan het eind van zijn leven ‘ik had graag meer tijd willen besteden aan mijn werk’.”

 

Contact opnemen met Monique of haar posts lezen?

 

Tekst: Ido Dijkstra

Foto’s: Debbie Brok