Pianiste + hoedenmaker

Hoe een pianiste en een hoedenontwerper elkaar tot nieuwe dingen inspireren. Ondernemers Daffy de Vyldre en Isabelle van Dooren vertellen over een bijzondere samenwerking.

Inhoudsopgave

Snel inzicht in de belangrijkste ondernemerszaken: met de Top 3 Scans van De Zaak: de AOV Scan, de Aftrekposten Scan en de Pensioen Scan

We zitten nog maar net in de woning van Isabelle van Dooren in hartje Utrecht, of een filosofisch gesprek over kunst tussen de pianiste en hoedenmaker Daffy de Vyldre brandt los. “Kunst moet mensen raken en de aandacht terugbrengen”, zegt Isabelle. Want de gemiddelde aandachtscurve voor een kunststuk is al teruggevallen naar 1,4 seconden, weet Daffy. “Ik wil dat mensen langer dan drie seconden naar mijn werk kijken.” Als de fotograaf begint te knippen, verruilt hij snel zijn baret voor een zelfgemaakte hoed van geel leer en grijskleurig haarvilt. “Puur spul.”

Een klik en bewondering

Het zijn twee bevlogen dertigers die vervuld zijn van hun werk. Een kwart van Isabelle’s woning wordt in beslag genomen door een glimmende zwarte vleugel. Bovenop ligt een koningsblauwe hoed, van Daffy. Ernaast staat nog een piano. Ruim 25 jaar speelt ze het instrument, deed het Conservatorium en geeft nu concerten en pianoles. Ook het huis van Daffy, die in de leer ging bij de ontwerper van prinses Diana, is ‘voor 85% atelier’. De Vlaming ontwerpt en maakt er zijn hoeden op houten mallen. “Als ik ‘s nachts wakker lig, kan ik zo aan het werk.”

Ze leerden elkaar kennen tijdens het festival ‘Piushaven Kunst en Klassiek’ in Tilburg in 2015, waar ze beiden hun werk lieten zien. Er was meteen een klik, en vooral bewondering voor elkaars werk. Isabelle: “Daffy is ontzettend bevlogen en gedreven.” Die klik, dat gebeurt echt niet zo vaak hoor, zegt Daffy. “Meestal vraagt men of je van je werk kan leven. Niet of ze naar je kunnen luisteren of iets van je mogen passen.” Ze wisselden kaartjes uit, maar terug in hun ‘vissenkom’ verwaterde het contact.

Unieke theatershow

Totdat bij Daffy het idee voor een theatershow, gemaakt en opgevoerd door kunstenaars uit verschillende disciplines, ontstond. In Isabelle, die ‘meteen ja zei’, vond hij iemand ‘die in drie woorden begrijpt waar ik naartoe wilde’. Die er, in de woorden van Daffy, niet meteen ‘vet voor betaald hoefde te worden’. En die geen bedreiging is. “Die vind je niet zo snel, hoor”, aldus Daffy. Een bedreiging? “Ja, in de kunst wil iedereen graag op het hoofdpodium staan.” Vooral in de modesector is het vaak ‘ikke, ikke, ikke’, vindt de hoedenmaker. Maar ook de muziekwereld is hard. Veel musici zijn vooral bezig met hun eigen carrière, weet Isabelle. Al waait er wel een nieuwe wind, vindt ze. “Musici gaan elkaar weer meer als collega’s zien en minder als concurrenten. Dat kan ook een reactie zijn op de bezuinigingen in de culturele sector”, legt ze uit. “Samenwerking kan daar een tegenwicht in bieden.”

Inmiddels zijn ze met zijn vijven, een kunstenaarscollectief dat behalve een pianiste en een hoedenmaker ook bestaat uit een wijnimporteur, een choreografe en een zangeres. De eerste show voerden ze op in een kerk in Waalwijk. Daffy omschrijft de groep als ‘een allegaartje van dorpsgekken die samen elk zintuig wisten te prikkelen.’ De show was als een duister sprookje, aldus Isabelle. “Het publiek werd verrast door de combinatie van dans, gezichtsbedekkende hoeden, klassieke pianomuziek en zang. Volgend jaar volgt de tweede show. Het streven is een jaarlijkse productie. Want samenwerken levert ook echt wat op, vinden ze. Isabelle: “Als je werkt met mensen die schitteren in hun vak, dan ontstaat er iets nieuws.”

Elkaar inspireren

De twee ondernemers inspireren elkaar regelmatig. Om dat te laten zien, springt Daffy op en schuift een ring met grote paarse bloemenfranje aan zijn vinger, geplukt uit de witte hoedendoos die hij had meegenomen. Die is gemaakt op Isabelle’s muziek, zegt hij, bestemd voor de spelende pianistenvingers. Ook de rode ruiten hoed, op een foto op zijn telefoon, is gemaakt bij het pianostuk ‘Black Earth’, van de Turkse componist Fazil Say. Ook Isabelle zegt ‘anders muziek te maken’ als ze naar Daffy’s creaties kijkt. Klassiek opgeleid, moet ze voor het theaterstuk een nieuw kamertje in haar brein gaan aanspreken. “Want theatermuziek is geen Bach of Beethoven.” Het wordt een mengeling van klassiek en jazz, denkt ze.

Alle goede ideeën een plek geven, dat is misschien wel de grootste uitdaging, zegt Daffy. “Tijd is de grootste vijand”, denkt Isabelle. “We hebben allemaal ons eigen bedrijf. We doen deze show ernaast.” Bijna elke maand zitten ze samen. “Het doel is rijker en wijzer worden, maar niet in geld”, zegt Daffy. De huur, hypotheek of, in Daffy’s geval, het personeel betalen ze met hun eigen onderneming. De gezamenlijke show is vooral eigen creatie, even uit het keurslijf stappen dat het werken in opdracht soms met zich meebrengt.

Bruggen bouwen

Daffy begint voor te lezen uit een verzamelbundel gedichten van de Poolse dichteres Wislawa Szymborska. Rake gedichten die ze willen gebruiken bij hun volgende voorstelling, op 29 september 2018, rondom het thema eigenwaarde en eigenliefde. Het kunstenaarscollectief heeft nog wel plaats voor vijf nieuwe muzikanten en makers, zeggen ze. Daffy: “We moeten bruggen bouwen. Als we in ons atelier blijven zitten, gebeurt er niets.”

Is jouw pensioenpot al gevuld een zorgeloze oude dag? Check binnen 2 minuten welke pensioenopties voor jou (fiscaal) het beste zijn. Start de gratis Pensioen Scan van De Zaak.

Lees ook…