Als Dorian van Rijsselberghe naar Amerika reist – waar hij tegenwoordig woont met zijn Canadese vrouw en dochtertje van twee jaar oud – moet hij altijd invullen wat zijn werk is. ‘Professional athlete’, noteert de windsurfer dan. “Soms zeg ik tegen onbekenden: ik ben ambtenaar, want mijn inkomen krijg ik van de overheid”, vertelt hij met zijn kenmerkende humoristische ondertoon, niet gespeend van zelfspot. Hij doelt op zijn A-status als topsporter.
Het merk Dorian
Het grootste deel van zijn inkomsten genereert hij tegenwoordig als het merk Dorian van Rijsselberghe. Hij is sinds zijn olympische medaille in 2012 – die hij in Rio de Janeiro 2016 prolongeerde – zoals hij zelf zegt ‘berucht, beroemd of hoe je het ook noemen wilt’. Zijn imago als olympisch kampioen is geld waard. Hij is immers een winnaar en ook nog eens een leuke man in de media. Dus is het logisch dat bedrijven als Delta Lloyd, Ekoplaza, REVO, Gazelle, Jan Duin Makelaardij, Samsung, Brunotti en het Texelse strandpaviljoen Paal 17 – sponsor sinds zijn jeugd – maar wat blij zijn met hem als reclamegezicht.
Nu hij Bekende Nederlander is, komen de bedrijven vanzelf wel naar hem toe, al dan niet via de watersportbond KNWV. Dat is niet altijd zo geweest, vertelt de atleet. “Windsurfen is een dure sport, want je moet de wereld over reizen. Hoe ik dat altijd heb gefinancierd? Dan neem ik je mee terug naar mijn jeugd.” Dorian van Rijsselberghe is opgegroeid op de biologisch-dynamische zuivelboerderij Sint-Donatus op het waddeneiland Texel. “Mijn ouders waren en zijn verschrikkelijk rijk, maar niet financieel. Wij gingen niet op reguliere vakantie, maar naar het WK windsurfen. We kozen als gezin niet voor een all-inclusive in Turkije, maar mijn broer en ik kregen een nieuw board. De prioriteiten werden anders gesteld.”
Zijn boodschap was: ‘ooit word ik olympisch kampioen’. Op zijn dertiende schreef Dorian dat al op een blaadje. “Het heeft denk ik wel geholpen. Ik heb al vroeg geleerd om mezelf in de picture te zetten en een balletje op te werpen om er een deal uit zien te halen.” Hij maakte zijn woorden ruim zeven jaar later ook waar, voor het eerst op de Olympische Spelen van Londen. En dat heeft hij gemerkt ook, want sindsdien is de belangstelling exponentieel toegenomen en is hij een bekende Nederlander. “Gelukkig kan ik nog wel gewoon over straat, zeker met zonnebril en een pet. In Amerika kent niemand me. Ook lekker. Soms is het ook wel leuk je naam te horen.”
Zelf sponsors zoeken
Dat was echter niet genoeg om zijn carrière op gang te helpen. Er kwam ook hulp van buiten het gezin. Op 9-jarige leeftijd had de zeer talentvolle Dorian al zijn eerste sponsor, uiteraard met behulp van zijn vader. “We klopten aan bij lokale mensen. Het voordeel van Texel is dat iedereen iedereen kent. Het begon, heel voor de handliggend, bij de surfshop op Texel van Gerrit Kater (Kater Funsports, red.), die me altijd gesteund heeft met materiaal en connecties. Toen ik een jaar of 17 of 18 was, begon ik meer zelf te werven. Ik ging bijvoorbeeld naar Paal 17, een bekend strandpaviljoen op Texel om te vragen om sponsoring. Dat zijn interessante momenten geweest, want je moet jezelf een waarde stellen. Hoeveel ga je vragen, wat kun je daarvoor bieden? Het is nattevingerwerk geweest; een beetje gedachten lezen. Maar het is gelukt. Ze zijn nog altijd sponsor.”
Management
Inmiddels heeft Dorian een management van drie personen sterk die alle aanvragen filtert, voordat ze bij hem terechtkomen. “Ik ben daarin kieskeurig en dat weten zij. Mijn imago is milieuvriendelijk, duurzaam en sportief. Bedrijven die een week met me op willen trekken om zo snel te scoren, daar zet ik als eerste een streep door. Ik kies met mijn partners voor continuïteit. Ik zoek partijen die me ook steunen als ik wat minder in de picture sta of als ik een periode wat minder presteert.”
Eén les staat als een paal boven water in zijn leven als sportende ondernemer. Een les geleerd van zijn opa. “Zwicht nooit voor geld, zei hij altijd. Daar houd ik me aan vast”, vertelt de tweevoudig olympisch kampioen. “Van huis uit ben ik niet gemotiveerd door geld. Ik kan nu redelijk leven van het windsurfen en alles wat daarbij komt kijken. Dat is leuk. Maar al met al leef ik niet voor het geld. Ik ben rijk op een andere manier.”
Straks weer lekker op de trekker
Over een eventueel leven na de topsport heeft hij al nagedacht. “Ik ben opgegroeid op een biologisch-dynamische boerderij op Texel. Ik vind het prachtig zo nu en dan op een trekker te rijden. Mijn vader zit in de zilte landbouw. Ik zie het best zitten om in dat bedrijf te werken.”
Zijn gevoel voor ondernemerschap heeft Dorian duidelijk van zijn vader, Marc. Eerder dit jaar verscheen er een interview met Marc van Rijsselberghe in De Zaak. Hij ging een samenwerking aan om honger te bestrijden in arme landen via ziltteelt. Bekijk de reportage: Texelse wortel in Bangladesh
Leven in Amerika
Dorian van Rijsselberghe is een jongen van de natuur. Zo is hij ambassadeur van de Plastic Soup Foundation, een organisatie die zich inzet om plastic uit de oceanen te halen. Hij woont vlakbij de zee in Laguna Beach, net onder Los Angeles. Inderdaad, in het land waar consumptie op één staat en Donald Trump zich nou niet bepaald ontpopt tot de meest milieuvriendelijk president van de wereld. “Helaas kan ik daar niets aan doen. Ik kan alleen het goede voorbeeld geven. Weggaan uit Amerika, daar maak ik de wereld niet beter van, toch? En heel hard roepen dat ik meneer Trump niet zo’n aardige man vindt, helpt ook niet echt. Het is spijtig hoeveel kwaad hij doet met zijn beleid.”
