Jeroen Verhoeven: “Blijf dicht bij je kwaliteiten”

De carrière van Jeroen Verhoeven voerde langs RKC Waalwijk, FC Volendam, Ajax, FC Utrecht en wederom FC Volendam. In totaal speelde hij 198 wedstrijden. Meest tot de verbeelding sprekend: zijn periode bij Ajax. Hoewel hij slechts tot drie eredivisieduels kwam, omdat hij Maarten Stekelenburg respectievelijk Kenneth Vermeer voor zich moest dulden, beschouwt hij de drie hoofdprijzen – twee landstitels en de KNVB-beker die hij tussen 2009 en 2012 met Ajax pakte – wel degelijk als zijn prijzen. “Want in mijn ogen kun je alleen maar winnen als team. En ik heb ontegenzeggelijk mijn bijdrage gehad.”

Dat werd ook door trainer Frank de Boer bevestigd. Bij de uitreiking van de kampioensschaal in 2012 roemde de vertrekkende Ajax-coach op het podium de kwaliteiten van Verhoeven en zijn sterke rol in de kleedkamer. Momenteel keept Verhoeven bij zondagderdedivisionist ASV De Dijk.

Woooow, pizza. Jeroen Verhoeven weet het, hij zal de voetbalgeschiedenisboeken ingaan als ‘de pizzakeeper’. Hij schiet in de lach, bij het vertellen van de anekdote. De eerste keer dat het pizzalied werd gezongen was bij FC Volendam-Ajax in 2008. Na afloop applaudisseerde hij voor het uitvak van de Amsterdammers. “Het was goed gevonden. Voetbalhumor. Ik kon het wel waarderen. Beter dan al die ziektes die je ook weleens hoort. Ze hebben mijn vrouw of moeder ook niet een beroep aangepraat dat ze niet doen, dus moet je het relativeren.”

In datzelfde seizoen werd het ‘woooow pizza’ een ware hype. Hij stond met Volendam tegenover Ajax in de Arena. “Ik moest uittrappen en had me voorgenomen: geen fout maken, rechtdoor trappen. Maar ik ging onderuit, en een volle Arena zong weer: woooow pizza. Leuk toch, dat vijftigduizend man zich bezighielden met de doelman van een degradatiekandidaat. Konden mijn medespelers lekker hun werk doen.”

In de jaren daarna kreeg hij het zo ongeveer in elk stadion te horen bij een uittrap, hoewel hij niet zo heel vaak meer speelde. ‘Het zal me altijd achtervolgen, ook als ondernemer. Maar ik kan dat wel hebben. Gewoon met een lach antwoord geven.”

Om de ongezouten opmerkingen van vooral Johan Derksen en René van der Gijp in het televisieprogramma VI over zijn gewicht, heeft hij niet kunnen lachen. Daar wordt hij, om het netjes te zeggen, behoorlijk te kijk gezet als het om zijn postuur gaat. “Ik kijk daar niet eens meer naar. Natuurlijk mag iedereen zeggen wat hij wil, gelukkig wel in Nederland. Maar het lijkt alsof zij vergeten dat het wel om mensen gaat. Ik heb bijvoorbeeld ook kinderen, ik wil niet dat zij ermee geconfronteerd worden. Dat zou hen wel een zorg zijn.”

Als hij er nou wat aan zou kunnen doen, dat gewicht, dan was de kritiek nog terecht geweest. “Maar geloof me: dit is zoals ik ben. Ik heb alle diëten al eens geprobeerd. Dit is mijn gewicht”, aldus de ruim 100 kilo wegende, 1,97 meter lange ‘Beer uit Bussum’. Voordelen hebben zijn ‘massa’ wel degelijk ook gehad. “Er zijn weinig spelers die met mij het duel in het strafschopgebied aandurven als ik eenmaal los heb geroepen. Ik heb geleerd om mijn mindere punten om te zetten in positieve punten.”

Vaak vindt een profvoetballer na zijn carrière een plekje in de voor hem vertrouwde wereld van het betaald voetbal, maar in het geval van Jeroen Verhoeven was eigenlijk al voor zijn loopbaan als profvoetballer bekend dat hij een andere weg in zou slaan. “Ik heb wel mijn diploma trainer/coach III gehaald en iets uitsluiten doe ik niet, maar ik vind mijn nieuwe leven als ondernemer enorm uitdagend”, vertelt hij in de keuken van zijn woning in Blaricum. “Dus voorlopig zeker niet.”

De kiem van zijn leven na het voetbal legde de uit Bussum afkomstige Verhoeven – vandaar zijn bijnaam ‘de Beer van Bussum’ – al op 18-jarige leeftijd, toen hij in de jeugd voetbalde van Ajax. “Met mijn beste vriend Hayler Tamboer hadden we bedacht dat we na onze betaaldvoetballoopbaan een kroeg zouden beginnen.”

Zijn plan heeft een iets andere invulling gekregen. “We zijn achter de bar nou eenmaal minder goed dan ervoor”, zegt Verhoeven, gevolgd door een lach. Er zit wel degelijk een serieuze boodschap in zijn grap verweven. “Als ik een ding wel heb geleerd van topsport, is dat je dicht bij je kwaliteiten moet blijven. Dat principe kun je één-op-één kopiëren op het ondernemerschap”, vertelt de huidige keeper van amateurclub De Dijk.

In het geval van het ondernemerschap werpt hij zich niet met twee handen op de bal, maar op het businessplan dat Tamboer en Verhoeven hebben ontwikkeld. De twee ondernemers willen een indoorspeeltuin starten, die gerund wordt door kinderen met autisme en/of een ontwikkelingsstoornis.

“Hayler is met de organisatie ‘P.L.E.I.N. der Mogelijkheden’ al jarenlang bezig om kinderen die buiten het reguliere onderwijs vallen, een kans te geven zich te ontwikkelen in een veilige omgeving. Daardoor krijgen ze toch goed onderwijs op hun niveau. P.L.E.I.N. kijkt naar de mogelijkheden van het kind, niet de beperkingen. Dat vind ik het mooiste aan wat ik nu doe: ik doe echt iets terug voor de maatschappij. Want laten we eerlijk zijn: voetbal is vooral vermaak. Het is geen luizenleventje, maar het is wel een gezegend bestaan waarin je vooral heel veel krijgt vanuit de maatschappij. Nu is de tijd gekomen wat terug te doen. Zo voel ik het.”

Waar Verhoeven met zijn fanatisme en drive honderd ideeën heeft en alles gelijk wil aanpakken, daar is Hayler Tamboer degene die af en toe op de rem trapt, maar ook degene die bij goede ideeën gelijk aan de slag gaat. “Daarom vormen Hayler en ik ook een goed duo. We vullen elkaar aan in onze kwaliteiten.” Hoewel het geen wedstrijd meer is van twee keer 45 minuten, zijn er genoeg overeenkomsten tussen ondernemen en het profvoetbal. “We lopen geregeld tegen nee op. Dat kun je als verlies zien, maar als je de tegenslag overwint en een nieuwe strategie bedenkt, dan is het mogelijk om alsnog de wedstrijd te winnen. Dat werkt in de sport net zo.”

Grootste verschil is de benadering van mensen. “In het voetbal is de communicatie heel direct. De eerste keer dat iets fout gaat op het veld, wordt het gelijk gezegd. Gebeurt het nog een keer, dan is de toon al hard. En bij de derde keer, scheld je elkaar bij wijze van spreken de huid vol. Dat hoef je als ondernemers onder elkaar natuurlijk niet te doen, want dan krijg je niks gedaan. Die valkuil heb ik vooralsnog weten te ontwijken. Al kunnen Hayler en ik wel zo met elkaar omgaan, maar wij kunnen dat natuurlijk plaatsen.”

Met een combinatie van de hands-on voetbalbenadering van keeper Verhoeven en de ondernemersvaardigheden van Tamboer, hopen de twee hun indoorspeeltuin – inclusief schommels, trampolines, klimtoestellen en andere speelgelegenheden – snel te starten. “Ons plan klopt. We willen de speeltuin met horeca – denk aan tosti’s en limonade – onder begeleiding laten runnen door de kinderen van P.L.E.I.N. Het is een prachtig idee. We zoeken alleen nog een ruimte. Dat is nu de lastigste kwestie, want je hebt te maken met gemeentes, bestemmingsplannen, projectontwikkelaars enzovoort. Een kwestie van lange adem.”