Het was een rum van 12 euro en 25 jaar oud die het eerste contact legde tussen de bareigenaar en de theatermaakster. “Ik heb er een foto van gemaakt en meteen op Facebook gezet”, vertelt Heli St Luce in poëzie-, soulfood en cocktailbar Labyrinth in Amsterdam. Sindsdien verzorgt zij, samen met een mengelmoes van performers, allerlei optredens terwijl mixologist Sam zijn drankjes mixt.
“Ik ben altijd op zoek naar goede performers en hier heb ik toegang tot goede gekleurde artiesten.” – Heli
Het is maandagmiddag en nog rustig in de indigo gekleurde bar aan de Amstelveenseweg in Amsterdam. Af en toe onderbreekt Samuel Kingue Ebelle, glad geschoren hoofd boven een poloshirt en zilveren kralenketting, het interview om een klant te helpen of een telefoontje aan te nemen. Als eigenaar én barman van Labyrinth bestiert hij de hele tent. Behalve die vierkante meter naast de bar. Dat is de arena voor performers.
|
|
SamSamuel Kingue Ebelle bedacht het concept voor poëzie- en cocktailbar Labyrinth in 2015 en opende in 2016 de deuren. Hij is geboren in Kameroen, groeide op in Parijs en woont sinds de 90s in Amsterdam, met zijn partner Lincie Kusters, die achter de schermen meehelpt. Hij heeft een passie voor het maken van speciale drankjes en won meerdere internationale bartenders prijzen. Labyrinth is vorig jaar genomineerd als beste cocktailbar van Nederland.
|
Iedere cocktail zijn eigen gedicht
In Labyrinth gaan drank, eten en dichten goed samen. Dat was het concept vanaf het eerste uur, vertelt Sam, die al tijdens zijn studie economie via allerlei “shitty” baantjes in de horeca belandde. Op de menukaart staat bij elke cocktail een gedicht. “Dit moet een plek zijn waar iedereen, ongeacht afkomst of klasse, zichzelf kan zijn en anderen ontmoet en inspireert. Buiten je eigen bekende kringetje.” Dat is belangrijk in een wereld “waar we steeds verder van elkaar af komen te staan.” Ook het personeel komt uit alle hoeken van de wereld, een Surinaamse kokkin, een Ghanese en Eritrese afwasser en Nederlandse bediening.
Hier treedt van alles op, uit alle hoeken van de wereld, zegt Heli, met ondeugende ogen onder een kort kapsel van dreads, en af en toe een schaterlach. “Van Litouwers, Senegalezen tot Australiërs.” De theatermaakster, Brits van geboorte, had de eerste maanden na de opening de kat uit de boom gekeken, vertelt ze. “Vanaf de overkant van de straat.” Nog een cocktailbar in Amsterdam? Totdat ze ontdekte dat er werd opgetreden en Sam de eigenaar was. In de twintig jaar dat ze in deze buurt woonde, had ze dat – een Afrikaanse bareigenaar – nog niet gezien. Een week later deed ze een eerste ‘gig’, nadat ze had besloten het optreden weer te hervatten. “Labyrinth was de plek waar ik dat wilde doen.”
 |
Heli St LuceHeli St Luce is opgeleid als acteur en theatermaakster. Ze werd geboren en getogen in het Verenigd Koninkrijk en kwam eind jaren 80 naar Nederland. Ze is dichter, tekst performer, doet gesproken woord, onder de artiestennamen Maxi McNaughty en Ina Propriate. Heli is behalve theatermaakster ook genezer, therapeut, coach en feminist. Motto:
|
Grijp die microfoon
“Ze hebben een duidelijk concept, geen regels. We krijgen een podium en alle ruimte om de avond (of middag) te vullen”, zegt Heli, die als Maxi McNaughthy een avond organiseerde en zelf enkele optredens deed. Of dat nu poëzie, rap, boekpresentaties, singer/songwriters, fototentoonstellingen, verhalenvertellers of ‘movements’ (“voor echt dansen is er geen ruimte”) zijn. “Heli gelooft in ons concept en brengt een netwerk aan artiesten mee. Ze is open en energiek”, zegt Sam. “En je vindt ook mijn teksten leuk”, grapt ze er achteraan. “Ik steun Labyrinth graag door mijn ervaringen en meningen te delen.”
“Het is belangrijk mensen te ontmoeten buiten je eigen bekende kringetje in een tijd waar we steeds verder van elkaar af komen te staan.” – Sam
Op maandagavond, tijdens de OpenMicMonday, mag iedereen vrij de microfoon grijpen om zijn kunsten te vertonen. Die avonden bieden een podium voor beginners en artiesten die iets nieuws willen uitproberen, zegt Sam. “Zodat ze hun eigen werk kunnen voordragen. Dat is goed voor hun zelfvertrouwen.” En tja, dat iemand wel eens zijn tekst vergeet, kan de beste gebeuren. “Maar eigenlijk gaat er weinig mis, en het publiek is altijd sympathiek.”
Die maandagavonden zijn voor Heli een vijver van nieuw talent. “Ik ben altijd op zoek naar nieuwe performers. En hier vind ik fantastische jonge en gekleurde artiesten.” Ze vult haar avondprogramma het liefst alleen met vrouwelijke artiesten. “Want dat zie je nauwelijks.”
Maskers af
Ooit had Sam de Amsterdamse dichter Joost van den Vondel en Maya Angelou, Amerikaans dichteres en burgerrechtenactivist, op de muren staan. Maar die heeft hij onlangs laten overschilderen. Te politiek (Angelou), of mensen zagen de connectie niet (Vondel). “Het moet neutraal zijn hier”, zegt Sam. Geen politiek, geen religie. “Ik geloof niet in god, maar in mensen. Want het zijn mensen die je ontmoet, waarmee je samenwerkt.” Woordkunst, soulfood en drank doen de rest. Zijn bar brengt mensen bij elkaar, haalt de maskers weg die iedereen doorgaans draagt, op het werk, in een gestreken pak, aldus de barman. En dan lachend. “Met een shotje rum leer je iemand pas echt kennen.”
