“Ondernemen is een levenshouding”

Lawerman is één van de meest succesvolle ondernemers van ons land. Het leverde hem onder meer een plek op in de Junior Quote Top 100 van selfmade miljonairs onder de 40. En in 2019 won hij met zijn bedrijf Company Webcast een FD Gazelle Award voor de continue snelle groei. Met De Zaak deelt hij graag de tips en tricks die hem brachten waar hij nu staat. “Als je niet in je ideeën gelooft wordt het niks. En praat erover. Je plannen worden echt niet zomaar gestolen.”

Olaf Lawerman bracht drie bedrijven tot wasdom om ze vervolgens te verkopen. De meest recente is Company Webcast, dat bedrijven helpt om professionele webcasts en webinars te maken. Per 1 januari 2020 is het volledig in handen van het beursgenoteerde Euronext, dat in de afgelopen jaren joint-venture partner was.

Olaf deelt meteen zijn eerste tip. “Samenwerken brengt je verder. Door de samenwerking met Euronext konden we internationaal gaan. We konden sneller groeien en succesvoller zijn. Ook TMG, waaraan ik mijn eerste twee bedrijven verkocht, was in eerste instantie samenwerkingspartner. Met Smart Events BV organiseerden we een landelijke carrièrebeurs, maar we hadden nog niet de kanalen om de doelgroep te bereiken. In TMG vonden we een ijzersterke mediapartner. Na een aantal jaar heb ik Smart Events aan ze verkocht.”

Onder TMG heeft dat bedrijf het uiteindelijk niet gered. “Daar zijn heel veel redenen voor, die onder meer te maken met interne veranderingen daar. Maar ik heb daar geen last van. Het is niet zo dat ik mijn kindjes niet los kan laten als ik ze over heb gedragen aan een ander. En het allerleukste voor mij is om iets nieuws te verzinnen. Ik krijg er een kick van om iets te creëren, initiatief te nemen. Ik hou van het puzzelen. Een idee van A tot Z uitdenken. Maar als er KPI’s bij komen kijken, als het serieuzer wordt en er meer en meer regeltjes bijkomen, dan wordt het tijd voor mij om verder te gaan.”

Als hij Smart Events BV niet had verkocht, had de carrièrebeurs wellicht nog bestaan. “Dat denk ik wel, maar dat kan ik loslaten. Soms zie ik billboards van de concurrent. Dan ben ik vooral blij dat ik niet voor de zoveelste keer op rij hetzelfde hoef te doen.”

Lawerman is dus een typische eerste fase-ondernemer. Daar haalt hij zijn energie vandaan. “Ondernemen is voor mij iets bouwen. Een beetje als een artiest die liedjes maakt. Je schrijft, vraagt anderen wat ze vinden, schaaft bij. Juist door het niet voor jezelf te houden, kun je het verbeteren. Ondernemers zijn bang dat hun ideeën gestolen worden, maar niemand kan het zo doen als jij. En het hoeft niet eens per se een product of dienst te zijn. Ondernemen is een levenshouding. Tijdens mijn studie heb ik bijvoorbeeld het lustrumfeest van de studentenvereniging georganiseerd. Tweeduizend bezoekers, driehonderd vrijwilligers, een miljoenenbegroting. Daar ben je een jaar mee bezig. Dat neerzetten was één van de leukste periodes van mijn leven.”

Die ondernemende houding schrijft hij zelf toe aan zijn high school periode in Amerika. “Ken je die serie Beverly Hills 90210 nog? Dat was ooit een heel populaire serie over knappe, rijke tieners in Los Angeles. Ik wilde dat ook en wist mijn ouders ervan te overtuigen dat het een goede investering was om me daar een jaar naartoe te laten gaan. Maar toen ik daar aankwam, zag het er toch echt heel anders uit. Er was armoede, ik kwam jongeren tegen met psychische problemen en obesitas. En ik had er niemand. Toen wist ik, als ik hier iets wil bereiken moet ik initiatief tonen. Je kunt dromen en denken, maar alleen als je iets doet verandert je situatie. Dat is de rode draad in mijn hele loopbaan geweest.”

Niet voor niks had hij al tijdens zijn studie zijn eerste onderneming. “Daar leerde ik ook meteen mijn eerste les. Ik had een investeerder gevonden en op basis daarvan had ik uitgaven gedaan en vijf mensen aangenomen. Heel naïef, achteraf. Die mensen hadden hun baan opgezegd om voor mij te komen werken. Een week voor de start, trok de investeerder zich terug. Het was echt het dieptepunt.”

Maar in plaats van onder de dekens te kruipen om een potje te huilen, herpakte Lawerman zich. “Ik had geen tijd om er te lang bij stil te staan. Ik had een goed plan en was klaar om te beginnen. Binnen een week had ik een nieuwe investeerder. Als ik toen onder de dekens was gekropen, was ik mislukt.”

Terugkijkend geeft hij onmiddellijk toe dat hij toen minder risico liep dan nu. “Ondernemen is eng, je loopt inderdaad altijd een risico en daarom stellen mensen het uit. Ze willen meer ervaring opdoen, zekerder zijn van hun zaak. Maar juist doordat ik zo jong was, had ik nog geen hypotheek of een gezin dat afhankelijk van me was. Je kunt beter gewoon beginnen. Die ervaring komt wel als je eenmaal bezig bent. En verder moet je niet verwachten dat je direct succesvol bent. Het eerste jaar is investeren, het tweede jaar speel je quitte en pas in het derde ga je verdienen. Als je dat onthoudt, creëer je al rust voor jezelf.”

In de afgelopen twintig jaar is Olafs broer Iwan van onschatbare waarde geweest. “Mijn broer en ik zijn heel verschillend en vullen elkaar daardoor uitstekend aan. We zijn yin en yang. Toen ik mijn eerste onderneming begon, rondde hij een management traineeship af bij een bank. Ik ging al snel heel goed en kon wel een goede manager gebruiken. Hij zegde zijn baan op en kwam bij mij in het bedrijf. Sindsdien hebben we alles samen gedaan. Ik het creëren, hij het structureren en organiseren. Als de CEO van Company Webcast zorgt hij voor het zakelijke en financiële deel. Als dat niet goed staat, red je het niet.”

Het zal gek zijn om niet meer elke dag samen te werken. “Ik denk dat het vooral ook heel leuk zal zijn om weer een broer te hebben. We hebben inmiddels allebei een gezin, maar omdat we elkaar de hele week zien, zoeken we elkaar daarbuiten niet veel op. Het lijkt me leuk om in de weekenden bij elkaar te komen.”

En verder is Lawerman van plan een jaar te gaan reizen met zijn vrouw en drie kinderen. “Het kan nu nog. Ze zijn jong genoeg en we geven ze zelf les.” Hij kijkt ernaar uit. “Het is nog een beetje onwerkelijk allemaal. Ik kan me nog niet helemaal voorstellen dat ik straks vrij ben. En ik weet ook echt nog niet wat ik daarna ga doen.” Ondernemen wordt het sowieso. “Maar ik heb twintig jaar plannen gemaakt en nu is er even niks. Dat is eigenlijk best lekker.”