Bier & Kleding

De samenwerking is net een half jaar oud, maar het eerste ‘bier-shirt’ is een feit en de 3000 liter samen gebrouwen speciaalbier zijn al achter de kiezen. De gemene deler is de ‘hopprint’, verwerkt in schoenen, truien en sokken, én het fleslabel van de Black Tail IPA. En als het aan Rob Schalker, oprichter en directeur van modemerk A Fish Named Fred en Lydian Zoetman, commercieel directeur van Jopenbier, ligt, gaan we het belangrijkste bier-ingredient nog veel vaker treffen. De ondernemers bulken van de ideeën, zo blijkt tijdens een dubbelinterview tussen de brouwketels in de Waarderpolder.

Bier en bloezen (“shirt, niet bloes”, aldus Rob) hebben meer raakvlakken dan je denkt, zegt de modeman. “Bier heeft iets stoers en gaafs. Net als onze kleding, die we maken voor de man die uitgesproken gekleed wil gaan. De ‘Fred’ maakt van iets saais iets moois en treedt daarmee graag naar buiten.” Met zijn grijzende gelstekels en een blauwwitte hopprint onder een hip jasje, is Rob de Fred zelve. Met een knaloranje kunststof vis onder zijn arm kwam hij het Jopen proeflokaal enigszins verlaat binnenzetten. Die vis gaat over het hoofd van de etalagepop, legt hij uit.

“Fred is een leuk, stoer merk met uitstraling”, zegt Lydian van Jopenbier, die naast Rob aanschuift. “Niet stereotype, dat past wel bij ons.” Alles gaat om de “beleving” van het vakmanschap, en waar kan je dat beter vinden dan bij Jopen”, aldus Rob. De ramen van het donkere proeflokaal bieden een blik op de metershoge aluminiumkleurige brouwketels en rijen bierflesjes in productie. Langs de wand stapelen de houten vaten zich op. Vroeger werd het bier in deze fusten vervoerd. Jopen, vernoemd naar deze fusten, komt voort uit het opnieuw brouwen van een eeuwenoud stadsrecept van brouwersstad Haarlem. Dat jaar, 1407, prijkt groots op het Jopenlogo en is subtiel verwerkt in de vier knoopjes van het overhemd dat A Fish Named Fred heeft ontworpen. Bij aankoop van zo’n shirt krijgt de klant een Jopenbierviltje cadeau, in te leveren voor een gratis bier.

 

“We willen weer mensen naar de winkel trekken”, zegt Rob. Dat is tegendraads in een tijd waarin de webwinkel een grote opmars maakt. En dus moet je mensen verrassen, vult Lydian aan, “want dat willen ze.” Rob: “Het gaat niet meer om het klakkeloos in een rek rammen van de kleding met een prijskaartje. Er moet een verhaal worden verteld.” Vergelijkbaar met de boekwinkel waar ook fietsen worden gerepareerd, of kledingzaken met een barbier (“geen kapper meer”) in het weekend. En wat Rob en Lydian betreft staat er in de toekomst ook een tap in de zaak.

 

Na het eerste gesprek in de glimmende en gigantische suikersilo’s in Halfweg, waar Rob op de elfde verdieping kantoor houdt, tolde Lydian van de plannen en ideeën die Rob in een mogelijke samenwerking zag. De modeman is de snelle en creatieve denker die overal kansen ziet. “Ongedurig en ongeduldig”, in zijn eigen woorden. Lydian is “meer calculerend”, want zomaar drieduizend liter nieuw te brouwen bier de reguliere productieplanning “infietsen”, vraagt wel wat overleg met haar man Michel Ordeman, met wie ze Jopen draait. Maar enkele weken na dat eerste gesprek “kachelden ze wel met 1600 liter bier” naar Panorama, de fashionbeurs in Berlijn. “Dat dat kan, hoe gaaf is dat?”, vraagt Rob retorisch.

 

Zo’n samenwerking als deze moet je vooral leuk vinden, vindt Lydian. “Het hoeft niet meteen geld op te leveren.” En van het een komt het ander, aldus Rob. “Dit is superleuk, samen ergens aan werken, gericht op een stipje ergens aan de horizon.” Het einddoel is niet gedefinieerd, maar dat hoeft niet, vinden de ondernemers. “Als het gevoel maar goed is en je erover kunt vertellen.” Ook afspraken hebben ze niet echt gemaakt. “Ja, een soort gentleman’s agreement, dat we elkaar niet mogen schaden.” Een productiefout of “foute types” die ineens ‘Fred’-kleding gaan dragen, het is nooit uit te sluiten. In de ondernemerswereld ligt reputatieschade altijd op de loer.

Bier, baarden en barbecuen en een vis genaamd Fred. A Fish Named Fred ontwerpt vooralsnog vooral voor mannen. Speciaal voor Jopenpersoneel, dat voor de helft uit vrouwen bestaat, ontwierp het bedrijf wel dameskleding. Maar voor een echte kledinglijn voor vrouwen, duidelijk een diepe wens van Lydian, is hij moeilijk te porren. Damesklanten zijn maar lastig, vindt hij. “Ze vinden mooi wat we maken, maar willen na een bestelling altijd wat anders.” Lydian kan het niet vaak genoeg zeggen. Want complex of niet, vrouwen drinken wel bier.

 

Maar eerst nieuw bier, want de eerste liters zijn op. En een winkel. Binnenkort opent A Fish Named Fred de eerste in Maastricht, en daar moet ook bier komen natuurlijk. “Bij dezen uitgenodigd”, aldus Rob tegen Lydian. “Bij dezen mijn toezegging”, is direct het antwoord. Het zijn maar een paar vierkante meters, maar wel op een “prachtlocatie”, belooft Rob, terwijl hij enthousiast verder fantaseert. Over tien jaar zijn zijn winkels groot genoeg om er een biertap te plaatsen. En dan is er vast ook ruimte voor een dameslijn.