Polestar grijpt naar de sterren

Specialist en testrijder Rob van Ginneken voelt de businessclass EV aan de tand en ontdekt al snel dat de Polestar met al zijn technologie een soort smartphone op wielen is. Inderdaad, net als zijn grote opponent.

 

Je doet het automatisch, omdat wij het merk nu eenmaal niet zo goed kennen. Maar mag je Polestar in de autowereld nog wel startup noemen? Zoals hun directe concurrent Tesla dat afgelopen decennium bijvoorbeeld werd, met de lancering van de Model S? Grote schoenen om te vullen!

 

Toch moet je met de deur in huis vallend toegeven dat de Polestar 2 ‘zakelijk sportief’ oogt en pakweg een Tesla qua afwerking gewoon met boter en suiker lust. Als alternatief zeker het bekijken waard, op zijn minst. Dat blijkt later trouwens ook tijdens de testritten.

 

Eén ding is zeker: de grote baas achter het project – Li Chufu – opereert aanmerkelijk minder ‘karakteristiek’ of misschien mag je ook wel zeggen ‘onaangepast’ dan alles wat Elon Musk vanuit de USA de wereld in slingert op twitter. Toegegeven, de Chinese autoriteiten zouden hem subiet wegvoeren als hij zelfs maar het idee krijgt om aliens op te voeren, ter inspiratie een joint op te steken of beursgevoelige bloopers te opperen.

 

Laat ik voor het algemene plaatje de positie van het merk schetsen. Polestar is een broer van Volvo en deelt ook veel van die techniek. Beide merken zijn op hun beurt een telg van het immens grote Chinese Geely-industrieconcern. Ze doen nog veel meer, scooters en motoren in bizarre aantallen bijvoorbeeld. De Geely Auto Group telt zeven merken, onder welke Lotus en Link & Co. Ook de cruciale batterijtechniek hebben ze voor het grijpen.

 

Kortom, gaan we nog veel van horen en als Volvo-broer ben nooit heel ver van een serviceadres verwijderd. Het vermarkten en proefrijden met de auto’s gebeurt hoofdzakelijke via internet, met ondersteuning van futuristische ‘Spaces’ in het westen en zuiden van het land. Noem het showrooms. Of zoals ze zelfs liever horen: art galleries. Daar voert een product ‘wizzard’ je langs alle snufjes en opties. Maar no worries, zeggen ze, het is geen verkoper en hij staat er niet op commissie…

 

Hun eerste elektrische auto voor Europa moet het merk meteen stevig bij de kopers op het netvlies brengen. Dan moet je denken aan een serieus te nemen lijn van zakenauto’s in een prijsklasse die met de bekende ‘klassieke zakenrijder’ modellen concurreert. Denk aan Audi, Mercedes, BMW en Volvo.

 

Je mag vanaf 59 mille komen praten en dat is dan inclusief drie jaar of 50 duizend kilometer regulier onderhoud. Plus drie jaar connectiviteitsabonnement, dat is belangrijk omdat de auto zónder niet echt kan. Het is een internetverbonden smartphone – of tablet – op wielen en dat maakt onderdeel uit van zijn DNA. Even een belangrijke zijstap: er komt later ook een technisch eenvoudiger en betaalbaarder Polestar 2 met achterwielaandrijving.

 

Ze starten hun reis met de huidige 4WD met letterlijk dubbelgespierde motoren (samen 408 pk). Hij heeft een flink bovenmodaal battery pack van 78 kWh. Als gebruikelijk staat die in een ‘prettige’ versie voor mijn test klaar. Denk riant over de 70 mille.

 

Standaard is het al geen stakker, zeker belangrijk om te weten, maar er is deze keer een blik vol extra’s en snufjes opengetrokken. Voor een deel lacht dat je meteen toe, want je ziet grote sportwielen met daarbinnen speciale remmen en daarachter gevanceerde instelbare Öhlins dempers. Niks mis mee en goed te gebruiken bij zo’n powerpakhuis met een gewicht van dik twee ton.

Bij de eerste kennismaking denk ik subiet terug aan de eerste Tesla S van jaren gelden. Die accelereerde zo hard dat je broekpijpen ervan fladderden. Nou ja, zo ongeveer dan. Ik heb nieuws: de Polestar 2 kan menig Tesla en ook andere rappe EV’s gegeneerd achterlaten. Niet alleen vanwege zijn Scandinavische koele looks, maar vooral ook letterlijk met een verzengende sprint.

 

 

Hij is op dik 200 begrensd en raffelt nul naar honderd in 4,7 seconden af. Ogenschijnlijk volledig zonder een zweetdruppeltje op het voorhoofd. Niet zo raar als je ziet dat motoren 660 Nm trekkracht leveren. Toch voelt het eerder beheerst dan ‘bruut’ aan. Next level.

 

À propos trekkracht: de P2 is leverbaar met wegklappende trekhaak en mag 1500 kilogram trekken. Redelijk bruikbaar dus. Een trailer met twee dikke motorfietsen dan maar?

 

 

Zijn Zweedse roots zijn als gezegd. Hij oogt ingetogen stijlvol en de kwaliteit van afwerking werkelijk uitstekend en op niveau met de Audi’s en Mercedessen van deze wereld. Kwalitatief en qua materiaalgebruik significant beter dan een Tesla Model 3 of Volkswagen ID. Met name vanbinnen, maar het is ook prettig te weten dat er, zoals de NRC-collega snaaks optekent, geen bumpers vanaf vallen. Google daar maar eens op…

 

Instappen en starten gebeurt zonder sleutel met smartphone detectie. Geef een tikje op de rem en hij komt tot leven. De Polestar 2 is qua platform familie van de Volvo XC40 en rijdt bijna voorbeeldig. Stil, zéér gespierd en met een solide weggedrag. De besturing is instelbaar, maar voelt wat – tja – kunstmatig aan. Hij is ook een tikje stevig geveerd misschien, met het Performance Pack. Maar dat is dus instelbaar.

 

 

Hoe dan ook… Een jagende BMW haakt vertwijfeld af wanneer ik op een groot verkeersplein nauwelijks afrem voor een klaverblad. Verbluffend eigenlijk, want de 2 is erg zwaar. Maar hij wordt 50-50 voor en achter aangedreven en de grote accu onder de vloer verlaagt het zwaartepunt mooi. Met die ‘deze-gaan-we-eens-flink-testen-rijstijl’ slobber ik de accu rap leeg. Polestar zelf belooft tot 470 kilometer range. Bij mij is de energiekoek rond 340 kilometer op. Neem het hem eens kwalijk. Richting 400 en meer zal bij dagelijks gebruik best lukken. Aan een 150 kW snellader – belooft Polestar – heb je een ‘lege’ P2 in 40 minuten weer op 80 procent lading.

 

Zitcomfort? Uitstekend voorin en achterin heel fatsoenlijk, als je even niet te veel op de instap met die ietwat smalle achterdeuren let. Met de brede raamstijlen en een vrij lage achterruit is het zicht rondom trouwens niet super, maar de rondom werkende camera’s schieten te hulp.

 

In grote lijnen geeft de nieuweling een verrassend goed gevoel. Hij accelereert, remt en stuurt uitstekend en als je van elektronische snufjes houdt is de zeer ‘geconnecteerde’ P2 een feestje. Hij heeft de primeur van het Google operating system voor auto’s. Stelt zich helemaal op jou als gebruiker in en absorbeert jouw accounts en apps, zodat je ook van alles met gesproken commando’s kunt doen.

 

Aan het gebruik van Apple CarPlay werken ze nog, maar waarom zou je.